Σταματώ..

Κάποιες καταστάσεις και κάποιες σκέψεις με οδήγησαν στην απόφαση να σταματήσω να γράφω στο ιστολόγιο αυτό. Ξέρω πως κάποιοι χεστήκατε, κάποιοι ίσως και να προβληματιστείτε για 1 δευτερόλεπτο, κάποιοι ίσως παραπάνω. Παρόλα αυτά νιώθω πως δε μπορώ να γράψω πια. Είτε νιώθω εκτεθειμένος, είτε κουρασμένος, είτε απλά θέλω να κάνω άλλα πράγματα..

Σας φιλώ γλυκά

Στέφανος

Πάσχα : Όχι παρακαλώ

Περπατάω στα μέρη που περπατούσα μικρός. Στα μέρη που περπατούσα μαζί του. Στα μέρη που πέρασα κάποιες από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου. Ήταν όντως ή εγώ τις βλέπω έτσι; Πολλά από τα μέρη που συχνάζαμε έχουν αλλάξει. Δεν ξέρω που πας πια. Ποια είναι τα στέκια σου. Ίσως μέσα στην τραγικότητά μου, περπατώ και σκέφτομαι μήπως σε πετύχω τυχαία, όπως συμβαίνει στις ταινίες, μα μόνο στις ταινίες. Χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά. Ανησυχεί τώρα περισσότερο για το αν είμαι καλά. Κατά βάθος μ αρέσει που υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για μένα χωρίς να με ρωτάει τι έχω και γιατί. Και όμως είναι αυτή που καταλαβαίνει τα πάντα για μένα. Βλέπει πως στα μάτια μου δεν υπάρχει πια αυτή η λάμψη. Ξέρει πως κάτι μου λείπει μόνο που δε μπορεί να ρωτήσει, να μάθει γιαυτό. Να σας πω την αλήθεια, ούτε εγώ ξέρω τι είναι αυτό.. Συνήθως, η ώρα αυτή είναι ώρα γιορτής. Όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι μαζεύονται στα σπιτάκια τους και ετοιμάζονται να πάνε στην εκκλησία, κάνοντας τα τετριμμένα των ημερών -τρώγοντας μαγειρίτσες, τσουγκρίζοντας αυγά και άλλα ηλίθια έθιμα. Ναι. Δε μ αρέσουν οι γιορτές. Μου άρεσαν μόνο όταν θα έβλεπα τον Θ. Πλέον δεν έχω κανένα λόγο να χαίρομαι οπότε επιστρέφω απλά στην προηγούμενη κατάθλιψη. Το έχουμε και σαν οικογένεια. Δεν είμαστε από αυτούς που σμίγουν με τα τεράστια σόγια. Εγώ, η μαμά, ο μπαμπάς και ο αδελφός (που φέτος λείπει). Και έτσι εγώ γράφω στον υπολογιστή και οι γονείς μου κάθονται στην τηλεόραση. Δεν τους έχω πει ακόμα πως δε θα πάω μαζί τους στην Ανάσταση. Η μαμά θα στενοχωρηθεί..
Α, μου γνώρισαν ένα παιδί. Δεν ξέρω τι θέλει. Δεν ξέρω που το πάμε και αν θα πάει κάπου...

Somebody tell me...

...why i'm on my own

if there's a soulmate

for everyone

Επιστροφή

Είναι δύσκολο να επιστρέφεις. Πόσο μάλλον όταν έμαθες να ζεις κάπως αλλιώς. Πόσο μάλλον όταν έχεις εκτεθεί στα μάτια κάποιων και πλέον θα σε βλέπουν διαφορετικά. Είναι δύσκολο να πρέπει να προσπαθείς να κάνεις τα ίδια συμβατικά καθημερινά πράγματα όταν νιώθεις ότι δε μπορείς ξανά να είσαι ο ίδιος.

Έτσι νιώθω και εγώ. Νιώθω ότι έχασα αυτό που είχα μόνο εγώ. Νιώθω πως πλέον όλοι μπορούν να δουν μέσα μου. Ποτέ δε μου άρεσε οι άλλοι να ξέρουν τα πάντα για μένα. Κρίμα. Θα πρέπει να βρω κάτι άλλο τώρα.

Το να είσαι ξαπλωμένος χωρίς να ξέρεις τι γίνεται και από τη μία στιγμή στην άλλη να ξυπνάς και να προσπαθείς να εξηγήσεις στους άλλους και στον εαυτό σου είναι δύσκολο. Ευτυχώς κάποια φορά αυτοί οι άλλοι στο κάνουν πιο εύκολο μιας και καταλαβαίνουν και αποδέχονται τα πράγματα πιο γρήγορα απόσο θα περίμενες. Οπότε δεν έχεις παρά να προχωρήσεις μπροστά.

Τι άλλαξε τόσον καιρό; Τίποτα μάλλον.

Όταν το κεφάλι μου πάει να σπάσει

Είναι και αυτό ένα βράδυ από εκείνα. Το κεφάλι μου πονάει απίστευτα. Το νιώθω να θέλει να εκραγεί. Ότι και αν παίρνω δε μου κάνει τίποτα. Τηλεφωνώ στο γιατρό. Μου λέει πως είναι φυσιολογικό και να μην πανικοβάλλομαι. Κλείνω το τηλέφωνο. Ξαπλώνω στον καναπέ μου και προσπαθώ να ξεχάσω πως πονάω. Σκέφτομαι μήπως έκανα καμία βλακεία με τα χάπια και μπέρδεψα τις ώρες. Όχι. Όλα είναι σωστά. Μπαίνω στη μπανιέρα. Είμαι γυμνός. Και όμως το κεφάλι μου συνεχίζει να πονά. Σηκώνω το λαιμό μου και το κρατάω με δύναμη αλλά συνεχίζει να με πονάει. Σαπουνίζομαι να καθαριστώ. Νιώθω πως είμαι μολυσμένος. Τραβάω μαλακία για να εκτονωθώ. Δεν την ευχαριστιέμαι γιατί πονάει το κεφάλι μου. Είμαι εξαντλημένος. Το κορμί μου δεν με υπακούει. Πέφτω. Χάνω τις αισθήσεις μου για μερικά δευτερόλεπτα. Ξυπνάω και βρίσκομαι πεσμένος στη μπανιέρα. Δε σηκώνομαι. Το νερό πέφτει πάνω μου και με κάνει να νιώθω καλύτερα. Σηκώνομαι και βγαίνω. Το νεό τρέχει ακόμα. Και εγώ κάθομαι εκεί ανήμπορος.

Αυτή η πόλη

Πολλές φορές μια κυριακάτικη βόλτα στο Θησείο σε ηρεμεί.
Παρότι έχει πολύ κόσμο, νιώθεις ωραία γιατί το μάτι σου παίζει, αλλάζει παραστάσεις.
Έχεις καλή παρέα και πίνεις το καφεδάκι σου, που αλλιώς θα έπινες μόνος σπίτι σου.
Παρέα που δε χρειάζεται να τους πεις κάτι παραπάνω για σένα, που δεν ξέρουν.
Όταν μέρος της παρέας σου βγάζει και κάτι παραπάνω (παρότι str8) είναι καλύτερα(?).
Κάνεις τη βόλτα στον κλασσικό πεζόδρομο.
Χαζεύεις τον παπατζή που προσπαθεί να σε εξαπατήσει.
Τους κάθε είδους οικονομικούς μετανάστες που πουλάνε οτιδήποτε φαντάζεσαι.
Ψάχνεις να βρεις γνωστές φυσιογνωμίες.
Και κάπως έτσι, θέλεις να αρχίσεις να χορεύεις γιατί καταλαβαίνεις πως είσαι καλά.

Τα 7 θανάσιμα ελαττώματά μου

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί blogoπαίχνδιο από τον Hfaistiwnas

Προσπάθησα να πάρω και αντικειμενικές απόψεις αλλά μάλλον εμείς είμαστε τελικά που ξέρουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

1. επιφανειακός : σε κάποια συναισθήματα. ίσως έχει να κάνει με το ότι βαριέμαι εύκολα.
2. ακατάστατος : άμα δείτε το γραφείο μου...
3. εγωκεντρικός : μ αρέσει να είμαι το επίκεντρο.
4. απαθής : σε κάποιες περιπτώσεις.
5. ζηλιάρης : ζηλεύω πολύ κόσμο γύρω μου για αυτό που είναι, για αυτά που έχουν και εγώ δεν έχω
6. άπληστος : θέλω πάντα περισσότερα.
7. εσωστρεφής : ποτέ δεν εξωτερικεύω τις μύχιες σκέψεις μου απόλυτα σε κάποιον

Πάρτε και τα best scenes από την ομώνυμη ταινία :

Το τέλος

Ποτέ δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω πότε έρχεται το τέλος.

Σε όλες τις καταστάσεις, οποιοδήποτε και αν ήταν αυτό.

Πως έσβηνε η πρώτη μου σχέση με τον Πέτρο,η ρήξη στις σχέσεις με τον Θ.

Πότε τελείωνε μια περιπέτεια που άρχιζε από ένα one-night-stand.

Ποτέ δε μου δεν κατάλαβα ότι τελειώνουν. Πίστευα ότι θα συνεχιστούν.

Δεν ήξερα. Γελάστηκα πολύ και το κατάλαβα αργά.

Ίσως γιατί ήμουν ανώριμος και μικρός.

Τώρα μεγάλωσα και ωρίμασα.

Μπορώ και καταλαβαίνω.

Το τέλος είναι κοντά.

Και όμως εγώ νιώθω

τόσο χαρούμενος.

Διάβασέ με

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΥΛΟΥΘΕΙ BLOGOΠΑΙΧΝΙΔΟ (με την ευγενική πρόσκληση του μαλερούλη)

βλέμμα στο ταβάνι καθώς ξημέρωνε, άρχισε να καταστρώνει

σχέδιο δράσης. Πλήρως αποτυχημένο εγχείρημα. Δυο λεπτά αργό-

τερα, ροχάλιζε. Το σαρκίο του δε βρισκόταν σε απευθείας σύνδεση

Στοιχεία βιβλίου:

Εμπειρία Εκδοτική
"Ο ήλιος μπήκε από τη χαραμάδα"
του Νάσου Χριστογιαννόπουλου

[...]Εμείς πάνω απ' όλα φροντίζαμε για την εικόνα και την καλή μας θέση στην κοινωνία. Κι όμως, μια στιγμή ήταν αρκετή για να φανεί το μεγάλο ψέμα. Πάντα έρχεται η ώρα της αλήθειας και της πληρωμής. Το φως βρήκε μια χαραμάδα για να μπει. Ο ήλιος έφερε ξανά το χαμόγελο και την αισιοδοξία.

Συνοπτικά εδώ οι κανονισμοί του παιχνιδιού :
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...εγώ με την σειρά μου καλώ τους ...

dante
g-4-george
good-as-you
per-
ukumutu

για όταν το δουν...

Χιόνι

Μα ξαφνικά με βρήκα να γυρίζω πάλι στα σκουπίδια.
Να ψάχνω το τσαλαπατημένο εγώ μου.
Μόνο που αυτή τη φορά ήταν παγωμένο.
Γύρισα και έσβησα τα φώτα.
Και σε έδιωξα.
Έφυγες;

Το μέσα πέθανε

Όλα γίνονται για την εξωτερική εμφάνιση. Την εικόνα. Αυτή μετράει. Αυτή προβάλλουμε. Αυτή φαίνεται. Αυτή μένει.

Μισώ τους ανθρώπους που λένε ότι δεν τους νοιάζει αλλά γιαυτό ζουν. Μισώ να μου λένε πως τους νοιάζει ο εσωτερικός κόσμος, η ψυχή και άλλα κουραφέξαλα ενώ το μόνο που τους νοιάζει είναι η εικόνα.

Βαρέθηκα. Κουράστηκα.
Τώρα που γράφω πονάω. Σωματικά και ψυχικά.

Δεν είμαι καλά. Το νιώθω. Το μέσα μου πέθανε.

Το έξω ζει.

Για πόσο ακόμα;

Κοντά στην πρώτη μου φορά

Θυμάμαι πως ήταν Πέμπτη. Θυμάμαι πως έβρεχε καταραχτωδώς. Θυμάμαι πως την άλλη μέρα είχαμε σχολείο. Δε θυμάμαι γιατί αντί να διαβάζω είχα πάει για καφέ (συνήθως έβγαινα για καφέδες μόνο ΠΣΚ τότε).
Δε θυμάμαι επίσης πως βρέθηκα να περπατάω μέσα στη βροχή με τον Αντρέα. Η μοίρα ίσως..?
Και καθώς προχωρούσαμε να γυρίσουμε σπίτια μας και να σωθούμε από τη βροχή. Μου λέει :
"Καθόμαστε λίγο μέχρι να σταματήσει;" Πήγαμε κάτω από ένα δέντρο στο μικρό παρκάκι. Κλασσικά ντρεπόμουν όταν βρισκόμουν με έναν άντρα-συμμαθητή μου μόνος μου και μάλιστα άντρα που να μ αρέσει κιόλας. Εκείνη την ώρα πέρασε μια κοπέλα. Ο Αντρέας γύρισε, την κοίταξε και σφύριξε. Εγώ αδιαφόρησα.
Μετά κοίταξε εμένα. "Δε σου κανε τίποτα ε;" Φορούσε φόρμα. Όταν φορούσε φόρμα ο Αντρέας πάντα διαγραφόταν ο πούτσος του. Όποτε μπορούσα στα κλεφτά κοιτούσα και φανταζόμουν. Εκείνη τη φορά με ανάγκασε σε περισσότερη φαντασίωση μιας και άρχισε να τον πιάνει, ενώ σήκωσε λίγο τη μπλούζα του και κατέβασε τη φόρμα του δείχνοντας μου τις τρίχες του εφηβαίου του λέγοντας :"Μούσκεμα γίναμε ρε γαμώτο". Άθελά μου είχα αρχίσει να καυλώνω(και φορούσα και εγώ φόρμα). Ήταν οι εποχές που και το φύσημα του αέρα μου φαινόταν ερωτικό. Με είδε. Με κοίταξε λίγο και μου είπε : "Ρε μαλάκα; Σου σηκώθηκε;"
Σε εκείνο το σημείο δε θυμάμαι ποτέ τι απάντησα. Υποψιάζομαι κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα ιθαγενών των νησιών Σολομώντος. Μαμουσου...αααα....εεεεεε.ωωωωωωωωωω... και άλλα φωνήεντα. Και τότε σηκώθηκε με πλησίασε και μου είπε την καταπληκτική ατάκα μου θυμάμαι ακόμα και σήμερα και γελάω : "Σου δίνω πίπα, μου δίνεις κώλο;" Η ερώτηση φυσικά με αφόπλισε (μικρό ντροπαλό παιδί που παλεύει με τις φαντασιώσεις του γαρ). Εξακολούθησα να μιλάω την παραπάνω γλώσσα, ίσως με λιγότερα φωνήεντα. Μου χαμογέλασε και μου είπε "Μην κολλάς ρε μαλάκα. Δεν έχω πρόβλημα. Αν θες τα λέμε καμιά φορά" και μου χάιδεψε τα τουρλωτά μου οπίσθια.
Για να με καυλώσει ακόμα πιο πολύ. Και κάπου εκεί σε μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, η βροχή πέρασε, οι ουρανοί ξανάνοιξαν και εγώ καταντροπιασμένος, μη μπορώντας να αντιδράσω (αλλά και να ελέγξω τις καύλες μου), του είπα πως είναι καλύτερα να πηγαίνουμε. Προχώρησα μπροστά με βήμα γρήγορο αλλά και αδύναμο και φυσικά αμήχανο και ασυναίσθητο. Αυτός επίσης δε μίλησε απλά μου είπε πως δε χρειάζεται να κομπλάρω. Μη σας πω πως πέρασε από το μυαλό μου πως ήθελε απλά να με ξεμπροστιάσει. Στην πορεία δεν αποδείχτηκε έτσι. Η συνέχεια φυσικά δεν υπήρξε ποτέ (στα μαθητικά χρόνια). Είχα μάλλον αποφασίσει πως τελειώνοντας το λύκειο θα τελείωνε και η περίοδος της παρθενίας μου. Έκτοτε πέραν από κάποια κλασσικά υπονοούμενα δεν είχαμε και τίποτα διαφορετικό.
Ώσπου που 2 καλοκαίρια μετά και έχοντας γυρίσει για μερικές μέρες στα πάτρια εδάφη τον ξανασυνάντησα. Είναι αλήθεια πως δεν είχα τίποτα να με κρατάει πια στα μέρη που μεγάλωσα. Ποτέ μου δεν ανοίχτηκα σε άνθρωπο οπότε και ποτέ δε μου δε δημιούργησα τους δεσμούς που θα σε δέσουν με ένα μέρος. Όσο και αν έζησα εκεί τα μαθητικά μου χρόνια, προτιμώ μάλλον να τα ξεχάσω, μιας και τότε ήμουν ένας άλλος. Και όμως, βλέποντάς τον εκείνο το βράδυ στο κλαμπ (δεν είχαμε και πολλά στη μικρή επαρχιακή μας πόλη) κάτι μέσα μου ξύπνησε και θυμήθηκα ακριβώς τις στιγμές εκείνης της βραδιάς και σκέφτηκα το πόσο διαφορετικά θα είχα αντιδράσει τώρα, όντας πιο έμπειρος. Μιλήσαμε. Και μετά κατά τις 4 το πρωί πήγαμε όλοι μαζί μια παλιοπαρέα να φάμε κατιτίς βρώμικο. Προσφέρθηκε μετά να με πάει σπίτι με το μηχανάκι του. Δεν είπα όχι. Στη διαδρομή περάσαμε από το γνωστό πάρκο της ιστορίας. Τον ρώτησα ψιλοτρέμοντας αν θυμόταν τι μου είχε πει εκεί. Γύρισε και με κοίταξε. Δεν είπαμε πολλά παραπάνω. Με κάλεσε σπίτι του για "ποτό".
Πλέον ήμουν κάποιος άλλος. Δε φοβόμουν να πω όχι. Πλέον ήμουν εγώ. Ήμουν ελεύθερος. Μετά από μία στάση στο περίπτερο για προφυλακτικά τα πάντα ήταν έτοιμα. Καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι του και καθώς τον έβλεπα να γδύνεται ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Να ζήσω το τώρα, τότε... Έκλεισα τα μάτια μου και του παραδόθηκα όσο μπορούσα. Τον ένιωθα να μπαίνει μέσα μου με μανία και να πιάνει τα μαλλιά μου αλλά φανταζόμουν ότι όλα αυτά συνέβαιναν τότε στο παρκάκι... Αφού τελειώσαμε και κάθησε γυμνός στο κρεβάτι με το τσιγάρο του μου εκμυστηρεύτηκε πως τότε με ήθελε μόνο για ξεκαύλωμα, τώρα ήταν και αυτός αλλιώς. Εγώ σηκώθηκα, τον κοίταξα και του είπα: Ναι αλλά εγώ τώρα έχω αλλάξει...

Dream catch me

Every time I close my eyes
It’s you and I know now
Who I am

Yea yea yea and I know now

There’s a place I go
When I’m alone
Do anything I want
Be anyone I wanna be
But it is us I see
And I cannot believe I’m fallin
That’s where I’m goin
Where are you goin
Hold it close won’t let this go

Dream catch me, yea
Dream catch me when I fall
Or else I won’t come back at all

You do so much
That you don’t know
It’s true
And I know now
Who I am

Yea yea yea
And I know now.....

Πατώντας γερά στο έδαφος

Ήταν από τα πρώτα βράδια που βγαίναμε σαν φίλοι με τον Θ. Είχα πιει. Γελούσα, τραγουδούσα, χόρευα, φώναζα, τον κοιτούσα. Ο Θ. είχε πιει ακόμη περισσότερο και με το ζόρι κρατιόταν στα πόδια του. Τον πήγα σπίτι κρατώντας τον αγκαλιά. Ένιωθα την ανάσα του κοντά στο στόμα μου. Μύριζε αλκοόλ αλλά είχε το κάτι τόσο ερεθιστικό. Με το κορμί μου να ανατριχιάζει, σήκωσα το βλέμμα και τον κοίταξα χαμογελώντας. Και ήταν τότε που με ρώτησε :

-Πιστεύεις ότι θα είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι;

Έστρεψα για λίγο το βλέμμα μου αλλού

-Όχι.

Του απάντησα μονολεκτικά με εκείνο το σαρκαστικό χαμόγελο που ήξερα πως τον σκοτώνει να βλέπει και τον εκνεύριζε όσο τίποτε άλλο.

Αμέσως μετά έσκυψε το κεφάλι του να με φιλήσει αλλά δεν τον άφησα. Του είπα πως είναι μεθυσμένος. Του έδωσα να πιει 3 ποτήρια νερό γιατί έτσι μου ζήτησε και τον έβαλα να ξαπλώσει.

-Δε θε με γδύσεις;

μου είπε.

-Φοράς μόνο το μποξεράκι σου. Τι άλλο θες;

-Να έρθεις να κοιμηθείς εδώ αγκαλιά μου. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχει άλλο κρεβάτι.

Εκεί η καρδιά μου σκίστηκε. Άνοιξε στα δύο. Χτύπησε. Πόνεσε. Το στομάχι μου δέθηκε κόμπος. Μέχρι να αλλάξω και να ετοιμαστώ να ξαπλώσω ομολογώ ότι είχα καυλώσει που θα κοιμόμουν δίπλα του. Ξάπλωσα από πάνω του για δύο λεπτά, τον χαστούκισα ελαφριά να δω ότι είναι καλά. Δεν ήξερα τι έκανα. Θα μπορούσα να έχω κάνει και παραπάνω πράγματα. Και όμως φερόμουν σαν έφηβος που δεν έχει καμία επίγνωση των πράξεων του. Τι θα είχε αλλάξει άραγε; Τελικά κοιμηθήκαμε μέχρι το πρωί. Που σηκώθηκα και πάτησα τα πόδια μου ξανά στο έδαφος...γερά...να νιώσω την πραγματικότητα.

Και όμως μετανιώνω που εκείνη τη βραδιά δεν τον έκανα δικό μου. Ίσως τα πράγματα να είχαν κυλήσει διαφορετικά. Ίσως να είχε έρθει η ρήξη νωρίτερα. Ίσως να μην είχε χρειαστεί να φτάσουμε στα άκρα. Και όμως.

Ο κόσμος ποτέ δε μου άρεσε έτσι όπως ήταν. Και γιαυτό προσπαθούσα να τον βιώσω διαφορετικά μέσα από τις ψευδαισθήσεις μου...

Στη μέση

Ψηλός ή κοντός; Κάτι στη μέση

Μελαχρινός ή ξανθός; Κάτι στη μέση

Άγριος ή ρομαντικός; Κάτι στη μέση

Βουνό ή θάλασσα; Κάτι ση μέση

Να βγω έξω με πολύ κόσμο και να μη μπορώ να σταθώ ή να βγω χωρίς πολύ κόσμο και να είμαι μόνος; Κάτι στη μέση

Ποτέ δεν είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι. Πάντα θα βρούμε κάτι που δε θα μας αρέσει, κάτι που θα μας ενοχλεί, κάτι να γκρινιάξουμε. Μήπως όμως είναι ο μοναδικός δρόμος για να κυνηγάμε το κάτι καλύτερο; Το κάτι παραπάνω; Το κάτι που θα μας αρέσει πιο πολύ;

Και τότε ποιο το νόημα της διαρκούς αναζήτησης προς το κάτι καλύτερο; προς την Ιθάκη μας; Πάντα κάτι μας λείπει. Πότε πρέπει να νιώσουμε ότι είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι παρά αυτό που πάντα μας λείπει;

Επειδή η λαχτάρα σου είναι για γήινα πράγματα,
που το μοίρασμά τους κάνει κάθε μερίδιο μικρότερο,
ο φθόνος ξεπηδά μέσα από τους θρήνους σου.
Εάν όμως ο πόθος σου ήταν για ευγενέστερα πράγματα,
εκπορευόταν από αγάπη για υψηλότερες σφαίρες,
η καρδιά δεν θα υπέφερε από τόση θλίψη.
Εκεί ψηλά, όσο περισσότερα δικά μας υπάρχουν,
όσο περισσότερα κατέχει ο καθένας τόσο το καλύτερο,
κι έτσι σ’ εκείνη τη σφαίρα φλέγεται η πιο λαμπρή αγάπη.

Από την Κόλαση του Δάντη

Αλλαγή

Νιώθω ότι αλλάζω.

Τα πάντα αλλάζουν γύρω μου.

Αντιστέκομαι καμιά φορά στις αλλαγές.

Αλλά δεν έχω τον έλεγχο.

Θα αλλάξουν τα πάντα, είτε το επιλέξω, είτε πεισματώσω.

"Ύπουλη, υπόγεια, σκοτεινή, μεθοδευτική, υποδόρια, μειλίχια" σου φωνάζω

Αλλάζω.

Απελευθερώνομαι κιόλας;

Άντε, πέρασε η ώρα.

Τέλειωνε με οτιδήποτε δε σου είναι απαραίτητο.

Άλλαξέ το.

Ντρέπομαι

Ήταν ένα Παρασκευοσάββατο ωραίο. Ακούγεται κλισέ αλλά πέρασα καλά. Μόνο που έχω κάποιους προβληματισμούς και θα τους μοιραστώ.

Παρασκευή κλασσικά είχα δουλειά ως το απόγευμα. Μετά πήγα για καφεδάκι και ποτό με 3 φίλους (str8 και βαρείς που δεν ξέρουν για μένα). Τώρα θα μου πείτε τι δουλειά έχω με αυτούς. Έτσι είναι οι φίλοι, ταιριάζουν όταν είναι διαφορετικοί. Περάσαμε καλά. Γελάσαμε, μιλήσαμε, σχολιάσαμε. Στο διπλανό τραπέζι κάθονταν δύο κοπέλες που δε ντρέπονταν να δείξουν τη σεξουαλικότητά τους. Αγκαλιάζονταν (σεμνά πάντα), παίζανε με τις μύτες τους (τι γλυκό) κτλ κτλ. Οι φίλοι μου (μιας και ψιλοαγάμητοι str8 αν και ο ένας είναι πολύ ωραίος) εντυπωσιάστηκαν και ξαφνικά βρέθηκα να το σχολιάζω μαζί τους, χωρίς παρόλα αυτά εμένα να μου προξενεί εντύπωση. Και όμως, βρέθηκα να σχολιάζω κάτι που δε θα ήθελα να κάνουν σε μένα.

Κάποια στιγμή ήρθε το θέμα στα πολιτικά και από τα πολιτικά καταλήξαμε στο gay parade και gay pride. Όπου για άλλη μια φορά το έπαιξα (σχεδόν) ανίδεος ενώ θα μπορούσα να πρωτοστατήσω σε άλλη συζήτηση. Και αναρωτιέμαι. Είμαι υποκριτής; Είμαι δειλός; Τι είμαι; Ποια είναι η σχέση μου με αυτούς τους ανθρώπους; Με θεωρούν "φίλο" τους, μου εκμυστηρεύονται πράγματα και εγώ δε μπορώ καν να τους εκμυστηρευτώ ότι είμαι γκέι. Θεωρώ βέβαια πως κάποια πράγματα φαίνονται και τόσα χρόνια έχουν καταλάβει (μιας και ποτέ δε μιλάω για γκόμενες) αλλά λόγια σταράτα ΓΙΟΚ.

Το Σάββατο σηκώθηκα αργά. Άραξα σπίτι. Η αλήθεια είναι πως αισθανόμουν λίγο αποδυναμωμένος και κουρασμένος. Το βράδυ βγήκα πάλι με μια str8 παρέα. Για άλλη μια φορά έκρυψα τη σεξουαλικότητα μου.

Τελικά κάνω σωστά; Να ντρέπομαι ή όχι; Και αν το δηλώσω ανοιχτά;

Καλή κυριακή σε όλους.

Πληγή

Σήμερα στη δουλειά και παλεύοντας να φτιάξω τον υπολογιστή μου, μάτωσα λίγο το δάχτυλό μου. Έτρεξε λίγο αίμα. Πανικοβλήθηκα. Με έπιασε μία ζαλάδα, μία αίσθηση ενοχής. Πίστευα ότι θα αρχίσω να μολύνω τον κόσμο γύρω μου. Ναι. Το αίμα μου ήταν εκεί και ήταν μολυσμένο. Πήγα και το έπλυνα εξαντλητικά. Τώρα που έχω γυρίσει σπίτι κοιτάω τη μικρή πληγή και αναρωτιέμαι πως έτσι θα είναι η ζωή μου από δω και στο εξής. Μία πληγή. Που θα ανοίγει και θα κλείνει και θα μεταβάλλει τη διάθεσή μου και εμένα.

Βγήκα στο μπαλκόνι.

Μυρίζει η νύχτα απόψε γιασεμί...

Πάρε με, ΔΕ μ αγκαλιάζεις και σβήνω...

Πες μου...

Έλα κάτσε, μη φοβάσαι, είσαι ασφαλής τώρα.

-Είναι;

Είμαι μαζί σου τώρα, δώσε μου το χέρι σου και εγώ δε θα το αφήσω ποτέ.

-Μη λες ψέμματα, ξέρω ότι στην πρώτη ευκαιρία θα τον προδώσεις

Όχι όχι μην κλαις, δε χρειάζεται, έχεις εμένα τώρα

-Για πόσο;

Ξάπλωσε στην αγκαλιά μου αν θες, θα σε ζεστάνει

-Και αν με κάψει;

Άσε με να σου χαιδέψω τα μαλλιά, να δεις πως θα σε φροντίσω

-Φοβάσαι;

Μ αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς, ένα χαμόγελό σου αξίζει πολλά

-Δε φοβάσαι, τρέμεις, μη σου φύγει...

Πες μου τι άλλο θέλεις και εγώ θα το κάνω πραγματικότητα

-Πότε θα σταματήσεις να κοροιδεύεις;

Γιατί γελάς τώρα; Είσαι χαρούμενος;

-Δε γελάει. Σε κοροιδεύει... ΚΑΙ αυτός...

..Am I ?

Δυναμώστε τα ραδιόφωνα, σηκωθείτε από την καρέκλα (ή το κρεβάτι αν έχετε λαπτοπ) και ξεκινήστε το χορό. Προαιρετικά αφιερώστε το τραγούδι σε εκείνον ή εκείνη που του αξίζει.





Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Πονόδοντος

Επισήμως από σήμερα μπαίνω σε κατάσταση πονόδοντου και σύντομα θα αρχίσουν οι συνεδρίες στον οδοντίατρο. Έχω 2 δοντάκια που μάλλον θέλουν ρετουσάρισμα, φαντάζομαι ότι όλο και κάποιο άλλο θα βρει ο γιατρός, ενώ οι φρονιμίτες μου ξεπροβάλλουν σιγά,σιγά χωρίς όμως να έχουν κάνει έντονη την παρουσία τους.

Κανείς να μου κρατάει το χέρι τις δύσκολες ώρες...? Κλαψ

Μια νέα βδομάδα ξεκίνησε

Την Κυριακή το βράδυ βγήκα ραντεβού. Έπειτα από αρκετό καιρό, έπειτα από διάφορες ζυμώσεις μέσα μου, έπειτα από πολύ κόσμο που μίλησα (μέσω dar - ντρέπομαι να την πέσω σε κάποιον έξω ακόμα και αν με κοιτάξει, εκτός πια αν με κοιτάζει με το βλέμμα της κόμπρας). Φυσικά θα αναρωτιέστε αν ήξερε για μένα. Ναι ήξερε και δεν είχε πρόβλημα. Συναντηθήκαμε και πήγαμε βόλτα με το αμάξι του. Ήταν πολύ ενδιαφέρων τύπος και μου άρεσαν όλα αυτά που έλεγε, μου άρεσε που για τα περισσότερα θέματα είχε τη γνώμη του, μου άρεσε που γελούσε με τα αστεία μου, μου άρεσε που μου είπε πως με γουστάρει.

Εγώ πάλι ήμουν μπερδεμένος. Δεν ήξερα αν μου άρεσε, ή μάλλον εκ πρώτης όψεως σίγουρα δεν είναι αυτός που λες γοητευτικός αλλά όπως και να το κάνουμε είχε τον τρόπο του να σε κερδίζει με την κουβέντα του. Τελικά του είπα την αλήθεια, ότι δηλαδή δε μπορώ να τον δω σεξουαλικά, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.

Τη Δευτέρα το πρωί έγινα ψάρι από τη μέση και κάτω λόγω της ξαφνικής βροχής που με έπιασε μιας και είχα να κάνω κάτι δουλειές στο κέντρο ενώ αργότερα η δουλειά κύλησε ομαλά... Όλη τη μέρα είχα υπνηλία. Δεν ξέρω αν οφειλόταν στην έλλειψη ύπνου ή στα φάρμακα. Ξέρω ότι την πολέμησα και δεν ξάπλωσα παρά μόνο το βράδυ, αφού είχα κάνει ότι ήθελα μέσα στη μέρα μου (ε όχι ό,τι ήθελα αλλά τουλάχιστον αυτά που είχα σαν ελάχιστο στόχο).

Σήμερα Τρίτη μετά το μεσημέρι ένιωθα πονοκεφάλους. Δυστυχώς έφυγα από τη δουλειά (τα ελεύθερα ωράρια είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί), ήρθα σπίτι και με το ζόρι είδα το νέο επεισόδιο του prison break. Τώρα σας γράφω αυτό το post και μάλλον θα ξαπλώσω λίγο. Ο γιατρός είπε να μην κουράζω τον εαυτό μου.

Ξέχασα να σας πω πως ο Θ. έχει γενέθλια αύριο. Να του στείλω μήνυμα? Αυτός μου είχε στείλει μήνυμα την πρωτοχρονιά (έπειτα από 4 μήνες σχεδόν που δε μιλάμε). Τυπικά πράγματα πάντα ανταλλάξαμε, μη φανταστείτε.

Καλό τριτόβραδο να έχετε.

Σαββατόβραδο

Είναι Σάββατο βράδυ (οκ πάει προς Κυριακή), δε βγήκα απόψε, δεν είχα όρεξη. Είναι και αυτά τα φάρμακα που μου προκαλούν πονοκεφάλους σε κάποιες περίεργες ώρες και δε μπορώ να τους ελέγξω. Παρόλα αυτά βγήκα χτες βράδυ σε γνωστό club του Γκαζίου, όχι πως πέρασα κάπως ιδιαίτερα καλά, απλά είχα την ευκαιρία να ξεγελάσω τον εαυτό μου και να του δείξω πως μπορείς να διασκεδάσεις και για να επιβεβαιώσω για μία ακόμη φορά τον τρόπο που στέκονται και στήνονται οι γκέι στη χώρα μας στα κάθε λογής πουστομάγαζα..

Κάθομαι και σκέφτομαι τη ζωή μου. Τις περισσότερες φορές νομίζω πως αυτή η ενδοσκόπηση δε βγάζει πουθενά. Δεν έχει νόημα να λες πως θα κάτσεις να σκεφτείς. Δεν καταλήγεις πουθενά. Δεν έχεις αντίλογο, δεν κάνεις διάλογο, δε μπορείς να φτάσεις σε συμπερασμό για τη ζωή σου. Προσπαθώ να καταλάβω αν πρέπει να είμαι ευχαριστημένος, ευτυχισμένος. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως ίσως ζητάω πολλά από τη ζωή μου. Παρόλες τις ατυχίες, έχω καταφέρει και είμαι σε μία καλή εργασιακή θέση, έχω γύρω μου φίλους και ανθρώπους που με εκτιμάνε, μήπως όλα τα υπόλοιπα είναι το τίμημα αυτής της "επιτυχίας";

Μήπως όλοι οι άνθρωποι τελικά αναζητούν αυτό που πιστεύουν ότι τους λείπει; Και αν δεν ξέρουμε τι μας λείπει; Αν δεν ξέρουμε που βαδίζουμε, αν δεν ξέρουμε πως θέλουμε να είμαστε; Μήπως έτσι χάνουμε το στόχο μας, αφήνουμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας; Προβληματίζομαι και κάποιες φορές φοβάμαι για το αβέβαιο του μέλλοντος...

Έξοδος : Οι τελευταίες εξετάσεις μου ήταν πολύ καλές. Ο γιατρός ήταν πολύ ικανοποιημένος. Για πρώτη φορά μετά από καιρό υπάρχουν φορές που νιώθω υγιής. Η παραπάνω φωτογραφία απλά μου θυμίζει χαρούμενες στιγμές και επειδή έπεσα πάνω της χαζεύοντας είπα να τη μοιραστώ μαζί σας. Καλό ξημέρωμα σε όλους.

Μια ιστορία αγάπης

...που δεν ειπώθηκε ποτέ. Έτσι χαρακτηρίζει την ιστορία μας με το Θ. μια φίλη.

Εκείνος μπλοκαρισμένος στα πρότυπα που άλλοι του επιβάλλουν, προσπαθώντας μάλλον να κάνει σεξ με όσους περισσότερους μπορεί, γεμίζοντας μαζί μου το συναισθηματικό του κενό. Εγώ φοβόμουν να του εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, φοβόμουν να τον διεκδικήσω, αφήνοντάς μου απωθημένα.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη βραδιά που βρεθήκαμε μαζί. Ήταν διακοπές του πάσχα και όπως κάθε διακοπές γυρίζαμε όλη μέρα μαζί, πίνοντας καφέδες, παίζοντας τάβλι, αλλάζοντας παρέες, χωρίς όμως να αλλάζουμε ο ένας τον άλλο. Ήμουν τόσο χαρούμενος τότε... Δε με απασχολούσε τίποτα. Ήταν αρκετό το να πάμε σπίτι του, να βρεθούμε οι δυο μας για μερικές ώρες μόνοι. Μαγείρεψε. Τον τραβούσα βιντεάκι και γελούσαμε. Με τάιζε στο στόμα. Πίναμε κόκα κόλα και γελούσαμε. Μετά αρχίσαμε να χορεύουμε βάζοντας τραγούδια που θέλαμε. Κατεβήκαμε στο σαλόνι. Βάλαμε το καραόκε και αρχίσαμε να τραγουδάμε. Ανάψαμε και το τζάκι. Έκανε κρύο και το δειλινό είχε πέσει. Ένα στραβοπάτημα, λίγη χάρη παραπάνω και ήταν αρκετή για να βρεθώ από πάνω του πεσμένος μπροστά στο τζάκι και με θέα την πόλη... Με κοίταξε βαθιά στα μάτια σα να ήθελε να ρουφήξει τις σκέψεις μου. Εγώ περίμενα να κάνει την κίνηση. Πάντα περίμενα από αυτόν και ίσως αυτό πλήρωσα. Σηκώθηκα άτσαλα και έκατσα στον καναπέ. Ήρθε από πίσω μου και άρχισε να με φυλάει. Τον έπιασα από τη μέση και κάπως έτσι άρχισαν όλα...

Δεν ήταν για καλό. Ποτέ δεν θελήσαμε να ξεκαθαρίσουμε τι είχαμε. Ποτέ δεν προχωρήσαμε στην κουβέντα. Πάντα ο ένας ήθελε κάτι παραπάνω από τον άλλο. Μάλλον μοιάζαμε πολύ για να έχουμε την ανάγκη να ενωθούμε, να είμαστε μαζί.

Και όμως... άφησε το σημάδι του πάνω μου.

Ο αριθμός 250

Πρέπει να ήταν πρωί όταν είχα ραντεβού με το γιατρό για τα αποτελέσματα ακόμα ενός σετ εξετάσεων. Μόνο που εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική. Ο γιατρός θα μου έλεγε κάτι που ποτέ δεν περίμενα ότι θα μου πει, κάτι που ήλπιζα ότι δε θα χρειαζόταν να ακούσω, κάτι που θα με έριχνε τόσο πολύ, κάτι που θα μου κατέστρεφε τον κόσμο μου. Τα CD4 των Τ κυττάρων μου είχαν πέσει κάτω από τα 250 που σημαίνει ότι έπρεπε να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή. Εκεί σταμάτησα και να ακούω και σκεφτόμουν πως θα ζήσω με τα φάρμακα. Είμαι τόσο νέος. Η αυτοπεποίθησή μου έπεσε στο ναδίρ (εκεί είναι ακόμα..) και η ψυχολογία μου ήταν ένας κουβάς σκατά. Ομολογώ ότι στην αρχή δεν προβληματίστηκα πολύ. Το πρόβλημά μου ήταν ότι είχα αποφασίσει να το κρύψω από όλους, επειδή ξέρω πόσο πολύ με αγαπάνε και ότι θα νιώθουν οίκτο. Σιχαίνομαι τον οίκτο. Όπως σιχαίνομαι και την ανθρώπινη αδυναμία μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.

Από τότε νιώθω ότι ζω μέσα σε ένα ψέμμα, μέσα σε μία φούσκα. Λέγοντας ψέμματα στον καθένα για να μπορέσω να καλύψω τα φάρμακά μου, να καλύψω τις παρενέργειες, να καλύψω τον εαυτό μου. Δεν είμαι έτοιμος να το πω σε κανέναν.

Ούτε καν στο Θ. που είναι και η αιτία όλου αυτού μάλλον...

Θ - έλω...

Θ  έλω να μάθω πως έπαθε ατύχημα.
Θ  έλω να μάθω πως είναι σοβαρά στο νοσοκομείο.
Θ  έλω να μάθω πως θα νιώσω όταν το μάθω.
Θ  έλω να πάω να τον επισκεφτώ.
Θ  έλω να μου πει για μια φορά την αλήθεια.
Θ  έλω να πεθάνει τελικά.
Θ  έλω να πηγαίνω στον τάφο του, να του μιλάω και να κλαίω.

Έχω μεγάλω πρόβλημα?

2008 αστέρια

Κάποιος κάποτε μου είχε πει πως έχουμε μέσα μας μία σπίθα από άστρα. Η λάμψη της μέρα με τη μέρα λιγοστεύει. Καθώς συμβιβαζόμαστε όλο και πιο πολύ, οδεύει προς το σβήσιμο... Σαν τα αστέρια που πέφτουν...

Εύχομαι τη νέα χρονιά να πάψουμε να συμβιβαζόμαστε και να κάνουμε τα θέλω μας πραγματικότητα. Μόνο έτσι το αστέρι μας θα συνεχίσει να λάμπει...