Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Λίγες ώρες πριν μας τελειώσει και αυτός ο χρόνος και εγώ είμαι ακόμη εδώ μπροστά στον υπολογιστή και σας γράφω. Σε λίγο θα πάρω τα φάρμακά μου, θα ετοιμαστώ και θα πάω σε ένα φιλικό σπίτι όπου και θα με βρει ο νέος χρόνος, δίπλα σε φίλους.. Παρόλα αυτά έχω πάλι αυτό το περίεργο αίσθημα. Από τη μία θέλω να είμαι μόνος, ίσως φταίει ότι πάντα είχα μια δική μου αυτάρκεια, έναν ιδιαίτερο τρόπο να μένω έξω από τα πράγματα όποτε ήθελα... Από την άλλη μου αρέσει που θα είμαι με φίλους και θα ξεχνιέμαι περνώντας καλά..

Σας εύχομαι τη νέα χρονιά να πάρετε τη ζωή στα χέρια σας και να κάνετε όλα όσα θέλετε, όλα όσα επιθυμείτε, όλα όσα σκέφτεστε... Με λίγα λόγια δράστε και μην μένετε αμέτοχοι της ζωής... Για να σας πείσω σας παραθέτω το ακόλουθο :

"...σε τελευταία ανάλυση η δράση όταν δεν είναι μία ενστικτώδης παρόρμηση, είναι μια απελπισμένη καταφυγή για να συνδιαλλαγεί κανείς με το μοιραίο, παραιτούμενος από τον αγώνα να εκλογικεύσει ένα παράλογο γεγονός, τον κόσμο ή τον ευατό του μέσα στον κόσμο..."

Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία πάνω απ όλα

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007

Ανακαλύπτοντας τη σεξουαλικότητά μου στα αποδυτήρια

Τα μαθητικά μου χρόνια ήμουν σε αθλητικό σχολείο. Μάλλον βοήθησε και αυτό στη σεξουαλικότητά μου ή μάλλον της έξαψε τη φαντασία ακόμα περισσότερο. Μετά την πρωινή γυμναστική πηγαίναμε όλοι μαζί στα αποδυτήρια. Και εκεί το μάτι έδινε και έπαιρνε. Βέβαια ένας μόνο, ο Φαίδωνας ήταν αυτός που έκανε μπάνιο χωρίς μαγιό και μας επιδείκνυε χωρίς ίχνος ντροπής τα κάλλη του. Ήταν μάλλον και ο πρώτος πούτσος που είδα γυμνός (εκτός από το δικό μου). Από τότε απέκτησα και τη συνήθεια να φαντάζομαι τους υπόλοιπους συμμαθητές μου γυμνούς στο κρεβάτι να κάνουμε διάφορα. Πάντα σκεφτόμουν πως ο Σπύρος θα κάνει άγριο σεξ, ο Μάκης θα κάνει ρομαντικό αλλά ο Αντρέας έχει καλύτερο σώμα. Πολλές φορές τους είχα τιμήσει με το αριστερό μου χέρι, άλλοτε με το δεξί μου χέρι και άλλες φορές και με τα δύο μαζί (σαν παρτούζα ένα πράμα).



Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι είχαν καταλάβει κάτι, κάποιοι μου πετούσαν και υπονοούμενα. Ούτως ή άλλως όπως όλα τα αγοράκια της ηλικίας, πειράζαμε ο ένας τον άλλο(«πάρε μου μια πίπα ρε μαλάκα», χαιδέματα στα οπίσθια κτλ), εμένα μάλλον μου άρεσε λίγο περισσότερο. Κρίμα που τότε δεν ήμουν πιο έμπειρος να το χειριστώ κατάλληλα. Είμαι σίγουρος πως με λίγη μαεστρία θα είχα καταφέρει τουλάχιστον να ρίξω έναν. Είχα φτάσει κοντά πάντως. Ήταν μια μέρα στην Τρίτη γυμνασίου που άργησα να πάω στα αποδυτήρια να αλλάξω. Μπαίνοντας και τρέχοντας και πιστεύοντας πως ήμουν μόνος, μπαίνω στην τουαλέτα με φόρα χωρίς να καταλάβω πως μέσα εκεί ήταν ο Δημήτρης (όχι ιδιαίτερα όμορφο παιδί αλλά με ωραίο σώμα και καταπληκτικά ωραία μάτια) και έπαιζε με ότι πολυτιμότερο του είχε δώσει ο Θεός (του συγκεκριμένου αρκετά πολύτιμο μάλλον). Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα (ίσως όχι μόνο από το μέγεθος) και έμεινα να κοιτάω μιας και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Σοκαρίστηκε και ο ίδιος σίγουρα και μου είπε με πνιγηρή φωνή : «Τι κοιτάς? Θες να με βοηθήσεις?».

Εκδοχή Α : Χαμογελάω πονηρά, βγάζω τη γλώσσα έξω, σηκώνω τα μανίκια και πιάνω δουλειά, αποκτώντας και την πρώτη μου εμπειρία
Εκδοχή Β : Φεύγω τρέμοντας και καταντροπιασμένος.

Δε χρειάζεται να σας πω ποια εκδοχή ακολούθησε. Έκτοτε οι σχέσεις μας ήταν όπως πριν σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Σήμερα περπατώντας στη βροχερή Αθήνα ανάμεσα σε πολύ κόσμο, κάπου πήρε το μάτι μου το Φαίδωνα. Ήταν σχεδόν ίδιος με τότε απλά μάλλον πιο ώριμος. Τον κοίταξα αρκετή ώρα, σε κάποια φάση τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν... Χαμογέλασα...

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2007

Χριστούγεννα και άλλα αφρικάνικα παραμύθια


Χριστούγεννα 2007 : Η μαμά ετοιμάζει το γιορτινό τραπέζι. Εγώ διακατέχομαι από μια πλήρη αδιαφορία, ίσως γιατί δε μιλάω με τον Θ. που κάθε γιορτές τις περνούσαμε μαζί στα μέρη της καταγωγής μας. Φέτος δεν είχα ούτε αυτόν το λόγο να περιμένω τις γιορτές. Όμως έπρεπε να δω τους δικούς μου, είμαι σίγουρος ότι η μαμά μου θα έβαζε τα κλάματα αν δεν έκανα μαζί τους Χριστούγεννα και έτσι αποφάσισα για φέτος να είμαι μαζί τους για λίγες γιορτινές μέρες ενώ την Πρωτοχρονιά θα επιστρέψω στο κλεινόν άστυ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά άλλες χρονιές μου άρεσε να κανονίζω κάτι καλό για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, έτσι για να μπει καλά ο νέος χρόνος. Φέτος, θέλω να μείνω μόνος μου. Να μείνω σπίτι, να φορέσω τα καλά μου, να ανάψω τα φωτάκια του δέντρου, να πίνω σαμπάνια σε ψηλό ποτήρι, να άκουω τα αγαπημένα μου τραγούδια και να περιμένω να μπει ο χρόνος. Μόνος...
Χριστούγεννα 2006 : Τα Χριστούγεννα του 2006 ήμασταν μαζί με το Θ. Ήταν μάλλον και η αρχή του τέλους. Είχαμε περάσει πάρα πολύ ωραία. Κάναμε ότι κάνει ακριβώς ένα ζευγάρι αλλά χωρίς να το έχουμε ομολογήσει μεταξύ μας. Μετά από εκείνες τις μέρες όμως, άρχισαν και οι τριγμοί στη σχέση μας. Η απόσταση και μάλλον η «έλλειψη» του να είμαστε μαζί οδήγησε σε εντάσεις και τσακωμούς που ξεκινούσαν από κάτι απλό και κατέληγαν σε κάτι βαθυστόχαστο. Μάλλον ο ένας είχε σκοπό να πληγώσει τον άλλο, να του δείξει ότι περνάει καλύτερα εκεί που είναι.
Ήταν η αρχή του τέλους που έριξε την αυλαία της ένα χρόνο μετά.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Μου λείπει...



...που δε μπορώ να τον πάρω τηλέφωνο να του πω κάτι που συνέβη στη ζωή μου


...που δε παίρνει ούτε αυτός τηλέφωνο να μου πει κάτι συνέβη στη δική του ζωή


...που με κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα και καταφέρναμε να επικοινωνήσουμε


...που πηγαίναμε βόλτες και με πείραζε


...που δεν ξέρω τι κάνει πια


...που βρισκόμασταν με τις ώρες χωρίς να μας νοιάζει


...που μου μαγείρευε και με τάιζε στο στόμα


...που χορεύαμε μόνοι μας στο δωμάτιό μου


...που κοιμόμασταν αγκαλιά


...που του χάιδευα τα μαλλιά και έκανε "άου" όταν τα μπέρδευα


...που


...πο


...π


...


..


.




Μου λείπεις


Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Συμβαίνει τώρα

Παρότι έχω πολλά ενδιαφέροντα, παρότι μπορεί να έχω να κάνω κάτι όλη μέρα, παρότι μπορεί να έχω φίλους, για κάποιο λόγο, στο τέλος της μέρας νιώθω ο πιο μόνος άνθρωπος που ξέρω.
Δε μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που λείπει. Ότι και αν έχω, ότι και αν αποκτώ, ότι και αν συμβαίνει, λείπει αυτό που λέμε ψυχική ηρεμία. Είναι δύσκολο να μη μπορείς να γαληνέψεις την ψυχή σου. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να προσπαθείς να το κάνεις μόνος..

P.S.
* Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι τον Θ. και στενοχωριέμαι. Εκείνο που με στενοχωρεί περισσότερο είναι πως ίσως δεν αξίζει να στενοχωριέμαι για αυτόν και δεν έχω κάποιον άλλο.
* Οι πονοκέφαλοι πέρασαν τις τελευταίες μέρες.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Τον λένε Θ.

και είναι ο έρωτας της ζωής μου. Ο άνθρωπος για τον οποίο έκανα ταξίδια. Ο άνθρωπος για τον οποίο ήμουν διατεθειμένος να αφήσω τα πάντα στη ζωή. Ο άνθρωπος για τον οποίο θα έριχνα το εγώ μου πιο κάτω και από εκεί που είναι.
Γνωριστήκαμε στο νησί της κοινής μας καταγωγής το καλοκαίρι του σωτήριου έτους 2004. Γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού γνωστού και δεν ξέραμε ο ένας ότι ο άλλος είναι γκέι μέχρι που βρεθήκαμε τυχαίο σε chat room γνωστού channel. Τυχαίο ή μοιραίο? Τις επόμενες μέρες περάσαμε όμορφες στιγμές στην Αθήνα. Τόσο όμορφες που όταν έπρεπε να τον αποχαιρετήσω στο τρένο της μεγάλης φυγής για τη συμπρωτεύουσσα, ήταν μάλλον η πρώτη φορά που δάκρυσα για άνθρωπο στη ζωή μου.
Τις επόμενες μέρες νομίζω πως δεν είχα την ωριμότητα να καταλάβω σε τι κατάσταση βρισκόμουν. Δεν ήξερα τι ήταν για μένα, δεν ήξερα τι ρόλο θα έπαιζε. Πίστευα πως θα ήμασταν φίλοι. Μιλούσαμε για γκόμενους σα να μη συμβαίνει τίποτα. Δε μπορούσα να καταλάβω πως βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ σε αυτό που λένε έρωτα (κλισέ ατάκα αλλά αυτή είναι η αλήθεια).
Είναι ένας άνθρωπος που μπορούσα να παρατήσω πολλά πράγματα προκειμένου να του κάνω τα χατήρια. Ένας άνθρωπος με τον οποίο περνούσαμε πολλές ώρες μαζί χωρίς να βαριόμαστε. Ένας άνθρωπος εγωιστής. Ένας άνθρωπος που με αγαπούσε. Ένας άνθρωπος που τελικά ακόμα και τώρα δεν ξέρω τι είναι για μένα και αν σήμαινα κάτι για αυτόν... Το ψάχνω...

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Έπιασε βροχή


Πριν λίγο έπιασε δυνατή καταιγίδα. Δεν ξέρω γιατί αλλά βγήκα έξω. Στάθηκα στη βροχή, άπλωσα το χέρι μου, ένιωσα τις ψιχάλες. Έκανα ένα βήμα παραπάνω και ένιωσα τη βροχή στο κεφάλι μου. Δε φοβήθηκα. Προχώρησα ακόμα πιο πέρα μέχρι που η βροχή με έπιανε ολόκληρο. Για κάποιο λόγο ήθελα να καθαριστώ από τον παλιό μου εαυτό. Να νιώσω άδειος για να μπορέσω να προχωρήσω ξανά μπροστά.


Πάντα είχα μία τάση να δένομαι με το παρελθόν και κυρίως με τους ανθρώπους που σχετίζονται με αυτό. Και εξαιτίας αυτού πληγωνόμουν. Έτσι και τώρα. Έπειτα από 3 χρόνια και κάτι μήνες, έχω φτάσει σε σημείο να μην του μιλάω. Τον βλέπω να μπαίνει στο msn, με βλέπει αλλά πλέον δε λέμε τίποτα. Ήρθε σαββατοκύριακο στην Αθήνα αλλά δε βρεθήκαμε. Μπορούσα να τον δω τυχαία αλλά δεν ήθελα. Γιατί σκεφτόμουν πως θα του μιλήσω και δεν το ήθελα. 1,5 μήνα τώρα δεν έχουμε ανταλλάξει κουβέντα εκεί που άλλοτε μιλούσαμε άπειρες ώρες στο τηλέφωνο. Και όμως, όσο σκέφτομαι το πόσο θα μου λείψει, τόσο σκέφτομαι το πόσο καλά είμαι χωρίς τους καυγάδες και χωρίς το να πρέπει να στενοχωριέμαι που μιλάμε.


Πως ξέρεις ότι πρέπει να προχωρήσεις μπροστά σβήνοντας το παρελθόν?

Και αν κάνεις λάθος και αυτό που θες να αφήσεις πίσω είναι αυτό που σου λείπει?

Και αν όμως αυτό που θες να αφήσεις πίσω τελικά σε στενοχωρεί και σου κάνει κακό?


Μπήκα μέσα. Η βροχή δε σταμάτησε ακόμα. Σημάδι?

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Ένας μήνας αρκεί...

... για να δεις ότι η ζωή είναι μικρή για να κάνεις κακές σκέψεις


... για να αποφασίσεις πως αν είσαι γκέι, τελικά πρέπει να συμβιβαστείς και με τη μοναξιά σου


... για να συνειδητοποιήσεις πως κάποιος άνθρωπος που θεωρούσες σημαντικός, ίσως δε σε θεωρεί ο ίδιος τόσο σημαντικό


... για να νιώσεις πως όταν υπάρχει απόλυτη χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων, η σχέση δε θα πετύχει, γιατί δεν υπάρχει η ανάγκη της ένωσης


Ναι... ένας μήνας αρκεί για να καταλάβεις όλα τα παραπάνω και ίσως ακόμη περισσότερα..

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Στο γιατρό

Η ώρα πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 10 όταν για πολλοστή φορά περίμενα στη γνωστή καρέκλα έξω από το γνώριμο πια γραφείο. Κοιτούσα τους περαστικούς, αρρώστους, νοσοκόμους και άλλους υπαλλήλους. Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες φορές που πήγαινα στο γιατρό. Σαν μικρό παιδί. Στον παιδίατρο. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Και ο χρόνος περνούσε. Δεν ήθελα να ξέρω τι ώρα είναι. Δεν ήθελα να ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον. Παρότι το έχω συνηθίσει να περιμένω το γιατρό να φέρει τα αποτελέσματα, κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Ο γνωστός κόμπος στο στομάχι, το γνωστό αίσθημα του άγχους, ένα παγωμένο βλέμμα και να μαι πάλι να κοιτάω τον κόσμο που πηγαινοερχόταν.
Τα αποτελέσματα ήταν καλά. Ξέρετε... Κάποιοι ιατρικοί όροι, ένα μπέρδεμα, ένα χαμόγελο του γιατρού, ένα παίξιμο με τα γυαλιά του όπως πάντα, ένα συγκαταβατικό βλέμμα. Ήταν πλέον προβλέψιμος... Και όμως, μετά τα "καλά νέα" είχε να πει και τα κλασσικά. Πως χρειάζονται εξετάσεις, τομογραφίες και τα λοιπά... Τον κοιτούσα σαν χαμένος, σαν από άλλο πλανήτη. Ήξερε τι σκέφτομαι. Ήξερε πως αντιμετωπίζω το όλο θέμα με μια απάθεια...
Έφυγα για άλλη μια φορά χαζεύοντας τον κόσμο που περίμενε. Κάθε φορά όμως όλο και πιο αποδυναμωμένος. Κάθε φορά όλο και πιο κενός. Κενός γιατί δεν ήξερα πότε θα είναι η επόμενη φορά και τι θα έχει συμβεί ως τότε.
Είναι άσχημο να μη μπορείς να κάνεις όνειρα...

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Ο πρώτος μου έρωτας


Η ερωτική μου ζωή ήταν μάλλον πάντα λιγάκι περίεργη. Μεγάλωνα σε επαρχία και δεν είχα πολλές επιλογές. Που να μιλήσω, τι να πω, πως να το πω, δεν ήξερα πως είναι να είσαι γκέι, δεν ήξερα ποιος είναι γκέι, δεν είχα ίντερνετ, δεν ήξερα τι είναι ο έρωτας, δεν ήξερα πως νιώθεις όταν είσαι ερωτευμένος. Ήθελα όμως να μάθω. Αναπολώ καμιά φορά τις στιγμές που τότε έβγαινα με συμμαθητές μέχρι το πρωί και ένιωθα πως περνάω καλά και τις συγκρίνω με τώρα που βγαίνω με τους φίλους μου και απορώ πως γινόταν να αντέχω το τότε.

Κατά καιρούς σκεφτόμουν διάφορους και τους ερωτευόμουν κεραυνοβόλα μέχρι να βρω κάποιον άλλο που θα έβλεπα στο δρόμο ή αλλού. Κανένας δεν είχε ενδιαφερθεί, οι περισσότεροι δε είχαν γκόμενες. Παρόλα αυτά εγώ επέμενα και τους σκεφτόμουν και τους φανταζόμουν πως ίσως μια μέρα....μπορεί....κάτι....να γίνει....λέμε τώρα... Λυπάμαι τον εαυτό μου σκεφτόμενος τι έκανα τότε. Δεν ξέρω καν αν είχα άλλη επιλογή. Έφτανα μέχρι στο να φλερτάρω με κορίτσια... Αλλά κατά βάθος ήθελα να φύγω.

Τον Α. τον γνώρισα σε μία εκδρομή που μας πήγε το καλό μας Υπουργείο Παιδείας. Ήταν ξανθός με γαλανά μάτια (τι κλισέ θα μου πείτε) και νομίζω πως τον ερωτεύτηκα από τις πρώτες στιγμές που τον είδα και μιλήσαμε μαζί. Γυρίζοντας στις ιδιαίτερες πατρίδες μας (δυστυχώς δεν είχαμε τις ίδιες) κρατήσαμε επικοινωνία. Τα κινητά τότε στο φόρτε τους, μόλις είχαν πρωτομπεί στα σχολεία. Ισοπεδώθηκα λιγάκι όταν μου είπε πως γούσταρε μια κοπελιά που ήταν στην εκδρομή. Παρόλα αυτά χαιρόμουν όταν μιλούσαμε, χαιρόμουν που είχαμε επικοινωνία. Τραγικό? Δεν ήξερα... Βρεθήκαμε άλλες 2 φορές σε ουδέτερα μέρη πριν έρθουμε Αθήνα. Τότε ξαναβρεθήκαμε... Αλλά όχι για πολύ. Χαθήκαμε ξανά, όπως χάνεσαι με τους περισσότερους φίλους από τέτοιες περιπτώσεις.

Τον ξαναείδα άλλες 2 φορές τυχαία. Τη μία μιλήσαμε για λίγο γιατί τον αναγνώρισα. Την άλλη δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτός και δε μίλησα. Τον κοιτούσα όμως. Πριν 2 χρόνια ένας κοινός μας φίλος ο Γ. (στρ8 αυτός που δεν ξέρει για μένα) μου είπε πως τον είδε κάπου στην Αθήνα. Το παιδί που ήταν μαζί με το Γ. είπε για τον Α. πως σίγουρα είναι γκέι... Χαμογέλασα... Ενδόμυχα χάρηκα χωρίς να ξέρω γιατί... Και σκεφτόμουν πως θα ήταν αν του είχα μιλήσει...

Σίγουρα το να μη μιλάς για κάτι που έχεις μέσα σου, σου δημιουργεί απωθημένα μη γνωρίζοντας τι θα είχε συμβεί αν.... Μετανιώνω κάποιες φορές που δεν κατάφερα να του πω ποτέ τι νιώθω γιαυτόν... Μετανιώνω που μάλλον δε θα μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία αυτή... Ακόμα και να προλάβω να τον ξαναδώ πριν φύγω, δεν ξέρω αν θα έχω πια το θάρρος να του το πω... δεν ξέρω αν θα έχει νόημα να του πω...

Είναι Παρασκευή βράδυ, τελευταία μέρα του Αυγούστου, δεν ξέρω αν θα βγω. Έχω μία πρόταση αλλά δεν έχω όρεξη. Συνέβησαν διάφορα σήμερα που με τάραξαν. Είναι από τις βραδιές που θέλω να κάτσω σπίτι μόνος.


Ο έρωτας (όχι ο πρώτος αυτός ο αστείος, μιλάω για τον πραγματικό) δε μένει πια εδώ..

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

Ακόμα ένα καλοκαίρι


Άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που θα θυμάμαι από αυτό το καλοκαίρι.

Πέρασα ωραίες στιγμές μαζί με φίλους. Με έκαναν να ξεχαστώ, με έκαναν να περνάω καλά, με έκαναν να μη στενοχωριέμαι. Ζούσα σε ένα όνειρο? Όχι... Είναι απλά αυτές οι λίγες στιγμές για τις οποίες ζούμε... αυτές οι στιγμές που περιμένουμε με ανυπομονησία...


Πέρασα ωραίες στιγμές μαζί με τον Ορέστη που μου άνοιξε την καρδιά του. Με βρήκε ωραίο, τον βρήκα γοητευτικό και ξεκίνησε ένα ειδύλλιο. Κράτησε λίγο γιατί έτσι είναι οι έρωτες των διακοπών, γιατί εγώ έπρεπε να γυρίσω στην Αθήνα, ίσως γιατί ήταν απλά μια περιπέτεια και δε μας ένοιαζε το κάτι παραπάνω. Εγώ είχα ανάγκη να βρω κάποιον, αυτός όπως μου εξομολογήθηκε δεν ένιωθε να έχει πέραση οπότε κάπου δέσαμε...


Πέρασα άσχημες στιγμές μαζί με εκείνον,τον φίλο και έρωτα της ζωής μου, όταν δεν ασχολιόταν μαζί μου αλλά έψαχνε και (δυστυχώς) βρήκε άλλον, έστω και αν ήταν για μία βραδιά, έστω και αν μετά ζητούσε εμένα, φιλικά πάντα.. Αλλά για αυτόν θα σας μιλήσω άλλη φορά...


Πέρασα άσχημες στιγμές όταν για κάποιες ώρες ένιωσα τον εαυτό μου αδύναμο, έτοιμο να καταρρεύσει... Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, κανείς δεν ήθελα να καταλάβει κάτι..


Σκέψεις, εικόνες και ένα παγωμένο χαμόγελο σαν της Μόνα Λίζα στο πρόσωπό μου... Ήταν καλά ή όχι? Δεν ξέρω αν με νοιάζει πια.. Σημασία έχει πως κατάφερα να το ζήσω...και να το ξεπεράσω...και αυτό...

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Όταν ήμουν παιδί

Θυμάμαι ακόμα τα παιδικά μου χρόνια. Μάλλον ήταν μια ιδέα από τα χρόνια όλων των γκέι. Μεγαλώνοντας στο δημοτικό φυσικά δεν είχα αίσθηση του τι είναι να είσαι γκέι. Τι είναι να γουστάρεις αγόρια. Και ακόμα περισσότερα μάλλον για το τι κάνουν τα αγόρια στα κορίτσια κτλ κτλ. Φυσικά δε μου άρεσε το ποδόσφαιρο και πάντα έπαιζα βόλλευ με τα κορίτσια (και κανένα άλλο αγόρι που απλά τύχαινε να παίζει μαζί μας). Στην 3η δημοτικού είχα ερωτευτεί τη Δήμητρα. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη αλλά μου άρεσε σαν κοπέλα και ήθελα να τα φτιάξω μαζί της... Λες και ήξερα τι ήθελα τότε... Μετά βέβαια έφυγε από το σχολείο μου αλλά και πάλι βρισκόμαστε στο φροντιστήριο των αγγλικών. Ήταν τότε που είπα και το πρώτο μου ψέμμα στα παιδιά από το σχολείο μου ότι τα είχαμε φτιάξει με τη Δήμητρα... Ήταν ψέμμα... Αλλά ήταν μόνο η αρχή... Όταν μπήκα στο γυμνάσιο(αθλητικό παρακαλώ), εξακολουθούσα μάλλον να μην ξέρω κάτι για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις, αλλά μάλλον κάτι καταλάβαινε ο κόσμος γύρω μου... Δεν μπορώ να θυμηθώ τι έφταιγε -μάλλον που ήμουν πιο χαριτωμένο παιδί από τα υπόλοιπα- αλλά ξέρω πως πολλά παιδιά με κορόιδευαν (sic), έλεγαν πως είμαι "αδερφάρα", "πούστης" και τα συναφή.
Και κάπου εκεί στη 2α γυμνασίου άρχισα και εγώ να νιώθω πως τελικά στα αγόρια έψαχνα αυτό που ήθελα και τα
σώματά τους ήταν που με ενδιέφεραν και δεν ήθελα να κάνω σεξ με κορίτσια όπως τα υπόλοιπα
αγόρια της ηλικίας μου. Παρόλα αυτά φυσικά δε μπορούσα να πω κάτι στη μικρή επαρχιακή πόλη
που μεγάλωσα και φυσικά δε μπορούσα να κάνω κάτι με κάποιο αγόρι... Τα χρόνια περνούσαν
και η κατάσταση κάπως βελτιωνόταν μιας και κατάφερα να κερδίσω το σεβασμό των φίλων μου βελτιωνόταν μιας και κατάφερα να κερδίσω το σεβασμό των φίλων μου επειδή ήμουν ο καλός μαθητής και το καλό παιδί. Έτσι στο λύκειο πλέον τα σχόλια είχαν καταλαγιάσει. Κανένας δεν έλεγε κάτι παρότι μπορεί να το σκεφτόταν.

Παρόλα αυτά εγώ το μόνο που ονειρευόμουν είναι να φύγω από αυτόν τον τόπο. Πνιγόμουν.
Δεν άντεχα να ζω μέσα σε ένα ψέμμα. Δεν άντεχα να μη μπορώ να είμαι εγώ. Και το κατάφερα... Έφυγα και ήρθα στην Αθήνα... Όπου κατάφερα να φτιάξω κάπως τη ζωή μου σε πιο στέρεες βάσεις και χωρίς ψέμματα...

Δεν ξέρω αν μου λείπει εκείνος ο παλιός μου εαυτός. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να γυρίσω πίσω και να αλλάξω κάποια πράγματα. Όπως να μη φοβάμαι να παραδεχτώ πως μ αρέσουν τα αγόρια και όχι τα κορίτσια με τα σιλικονάτα βυζιά. Όπως να μην έχω χάσει ώρες από τη ζωή μου βασανιζόμενος με το τι μου συμβαίνει. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία.

Και τώρα βασανίζομαι αλλά με άλλες έγνοιες. Μάλλον πιο σοβαρές. Σήμερα ο οργανισμός μου μάλλον έφτασε στα όριά του μάλλον. Ο γιατρός είχε πει να μην κουράζομαι. Δυστυχώς όλη τη βδομάδα έκανα ακριβώς το αντίθετο και σήμερα το βραδάκι ενώ είχα όρεξη και ετοιμαζόμουν να βγω έξω ένιωσα πως απλά δεν θα αντέξω και ξάπλωσα... Και ξύπνησα πριν λίγο... Δεν είδα όνειρο, ήταν ένας ύπνος στα κλεφτά... όπως η ζωή μου όλη...


Φοβάμαι


Όταν ο ήλιος ξημερώνει και μια μέρα ξεκινά οι άνθρωποι συνήθως έχουν συναισθήματα χαράς, λαχτάρας να αδράξουν τη νέα μέρα, μία αίσθηση πως σήμερα θα κάνουν κάτι το διαφορετικό, μία επιθυμία να βελτιώσουν το ότι τους συμβαίνει. Κάπως έτσι ξύπνησα και εγώ σήμερα. Και κάπως έτσι ήταν η μέρα μου. Συνηθισμένη αλλά με όλα αυτά τα συναισθήματα να κυβερνούν κάθε μου βήμα. Στο δρόμο, στη δουλειά, στον καφέ, στο τηλέφωνο...




Είμαι χαρούμενος που τώρα το καλοκαίρι η μέρα είναι μεγάλη. Γιατί υπάρχει περισσότερο φως. Φοβάμαι το σκοτάδι. Φοβάμαι τη νύχτα. Γιατί μένω σπίτι μόνος και με πνίγουν οι σκέψεις. Πολλά βράδια με καταβάλλει η κούραση. Δεν ξέρω αν είναι από αυτό που έχω μέσα μου και με τρώει ή απλά ότι έκανα τόσα πολλά που δεν άντεξα περισσότερα.




Είναι φορές που ξαπλώνω να ηρεμήσω και νιώθω πως είμαι έτοιμος να φύγω. Δεν ξέρω αν θέλω να φύγω. Το μόνο που ξέρω είναι πως φοβάμαι να είμαι μόνος μου. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω αυτά που έρχονται μόνος μου... Δεν είναι ότι δεν έχω ανθρώπους γύρω μου, αλλά κανείς δεν ξέρει την αλήθεια για μένα και κανείς δε θέλω να τη μάθει... Δε μου αρέσει να με λυπούνται... Όλοι με ξέρουν για χαρούμενο παιδί και με αυτή την αίσθηση θέλω να με θυμούνται.




Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως όλα είναι μάταια. Ακόμα και όταν δεν ήξερα τι μου συμβαίνει, ένιωθα κάποιες στιγμές ότι ζούμε,δουλεύουμε,στενοχωριόμαστε για πράγματα που μετά από λίγο δε θυμόμαστε, στενοχωριόμαστε ενώ είμαστε απλοί άνθρωποι που κάπως-κάπου-κάποτε θα φύγουμε.. όπως όλοι.




Δεν ξέρω τι φοβάμαι περισσότερο. Ότι θα φύγω? Ότι θα φύγω χωρίς να έχω πραγματοποιήσει αυτά που ήθελα? Ότι θα φύγω χωρίς να ξέρω ότι κάποιος έχει κλάψει για μένα? Ξέρω μόνο πως ο φόβος με πνίγει...όπως τότε που ήμουν παιδί και φοβόμουν και φώναζα στη μαμά μου να πάω στο κρεβάτι της...

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Πρόλογος

Δεν ξέρω τι με κάνει να ξεκινήσω αυτό το blog. Το ότι πριν μερικές μέρες έμαθα πως "έχω κάτι μέσα μου που σιγά,σιγά με σκοτώνει" είναι μια αιτία. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί υπάρχουν πράγματα που πρέπει να πω. Πράγματα που ίσως δεν προλάβω να πω σε κανέναν. Πράγματα που θέλω να ακουστούν. Όποιος ακούσει, ας τα μεταφέρει. Εγώ δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...

Είμαι γκέι, είμαι 23, θα θελα να με λένε Στέφανο, και κανείς δεν ξέρει πως μου απομένουν μερικοί μήνες (χρόνια?μέρες?) ζωής και θα θελα να σας πω την ιστορία μου.