Όταν ήμουν παιδί

Θυμάμαι ακόμα τα παιδικά μου χρόνια. Μάλλον ήταν μια ιδέα από τα χρόνια όλων των γκέι. Μεγαλώνοντας στο δημοτικό φυσικά δεν είχα αίσθηση του τι είναι να είσαι γκέι. Τι είναι να γουστάρεις αγόρια. Και ακόμα περισσότερα μάλλον για το τι κάνουν τα αγόρια στα κορίτσια κτλ κτλ. Φυσικά δε μου άρεσε το ποδόσφαιρο και πάντα έπαιζα βόλλευ με τα κορίτσια (και κανένα άλλο αγόρι που απλά τύχαινε να παίζει μαζί μας). Στην 3η δημοτικού είχα ερωτευτεί τη Δήμητρα. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη αλλά μου άρεσε σαν κοπέλα και ήθελα να τα φτιάξω μαζί της... Λες και ήξερα τι ήθελα τότε... Μετά βέβαια έφυγε από το σχολείο μου αλλά και πάλι βρισκόμαστε στο φροντιστήριο των αγγλικών. Ήταν τότε που είπα και το πρώτο μου ψέμμα στα παιδιά από το σχολείο μου ότι τα είχαμε φτιάξει με τη Δήμητρα... Ήταν ψέμμα... Αλλά ήταν μόνο η αρχή... Όταν μπήκα στο γυμνάσιο(αθλητικό παρακαλώ), εξακολουθούσα μάλλον να μην ξέρω κάτι για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις, αλλά μάλλον κάτι καταλάβαινε ο κόσμος γύρω μου... Δεν μπορώ να θυμηθώ τι έφταιγε -μάλλον που ήμουν πιο χαριτωμένο παιδί από τα υπόλοιπα- αλλά ξέρω πως πολλά παιδιά με κορόιδευαν (sic), έλεγαν πως είμαι "αδερφάρα", "πούστης" και τα συναφή.
Και κάπου εκεί στη 2α γυμνασίου άρχισα και εγώ να νιώθω πως τελικά στα αγόρια έψαχνα αυτό που ήθελα και τα
σώματά τους ήταν που με ενδιέφεραν και δεν ήθελα να κάνω σεξ με κορίτσια όπως τα υπόλοιπα
αγόρια της ηλικίας μου. Παρόλα αυτά φυσικά δε μπορούσα να πω κάτι στη μικρή επαρχιακή πόλη
που μεγάλωσα και φυσικά δε μπορούσα να κάνω κάτι με κάποιο αγόρι... Τα χρόνια περνούσαν
και η κατάσταση κάπως βελτιωνόταν μιας και κατάφερα να κερδίσω το σεβασμό των φίλων μου βελτιωνόταν μιας και κατάφερα να κερδίσω το σεβασμό των φίλων μου επειδή ήμουν ο καλός μαθητής και το καλό παιδί. Έτσι στο λύκειο πλέον τα σχόλια είχαν καταλαγιάσει. Κανένας δεν έλεγε κάτι παρότι μπορεί να το σκεφτόταν.

Παρόλα αυτά εγώ το μόνο που ονειρευόμουν είναι να φύγω από αυτόν τον τόπο. Πνιγόμουν.
Δεν άντεχα να ζω μέσα σε ένα ψέμμα. Δεν άντεχα να μη μπορώ να είμαι εγώ. Και το κατάφερα... Έφυγα και ήρθα στην Αθήνα... Όπου κατάφερα να φτιάξω κάπως τη ζωή μου σε πιο στέρεες βάσεις και χωρίς ψέμματα...

Δεν ξέρω αν μου λείπει εκείνος ο παλιός μου εαυτός. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να γυρίσω πίσω και να αλλάξω κάποια πράγματα. Όπως να μη φοβάμαι να παραδεχτώ πως μ αρέσουν τα αγόρια και όχι τα κορίτσια με τα σιλικονάτα βυζιά. Όπως να μην έχω χάσει ώρες από τη ζωή μου βασανιζόμενος με το τι μου συμβαίνει. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία.

Και τώρα βασανίζομαι αλλά με άλλες έγνοιες. Μάλλον πιο σοβαρές. Σήμερα ο οργανισμός μου μάλλον έφτασε στα όριά του μάλλον. Ο γιατρός είχε πει να μην κουράζομαι. Δυστυχώς όλη τη βδομάδα έκανα ακριβώς το αντίθετο και σήμερα το βραδάκι ενώ είχα όρεξη και ετοιμαζόμουν να βγω έξω ένιωσα πως απλά δεν θα αντέξω και ξάπλωσα... Και ξύπνησα πριν λίγο... Δεν είδα όνειρο, ήταν ένας ύπνος στα κλεφτά... όπως η ζωή μου όλη...