Πριν λίγο έπιασε δυνατή καταιγίδα. Δεν ξέρω γιατί αλλά βγήκα έξω. Στάθηκα στη βροχή, άπλωσα το χέρι μου, ένιωσα τις ψιχάλες. Έκανα ένα βήμα παραπάνω και ένιωσα τη βροχή στο κεφάλι μου. Δε φοβήθηκα. Προχώρησα ακόμα πιο πέρα μέχρι που η βροχή με έπιανε ολόκληρο. Για κάποιο λόγο ήθελα να καθαριστώ από τον παλιό μου εαυτό. Να νιώσω άδειος για να μπορέσω να προχωρήσω ξανά μπροστά.
Πάντα είχα μία τάση να δένομαι με το παρελθόν και κυρίως με τους ανθρώπους που σχετίζονται με αυτό. Και εξαιτίας αυτού πληγωνόμουν. Έτσι και τώρα. Έπειτα από 3 χρόνια και κάτι μήνες, έχω φτάσει σε σημείο να μην του μιλάω. Τον βλέπω να μπαίνει στο msn, με βλέπει αλλά πλέον δε λέμε τίποτα. Ήρθε σαββατοκύριακο στην Αθήνα αλλά δε βρεθήκαμε. Μπορούσα να τον δω τυχαία αλλά δεν ήθελα. Γιατί σκεφτόμουν πως θα του μιλήσω και δεν το ήθελα. 1,5 μήνα τώρα δεν έχουμε ανταλλάξει κουβέντα εκεί που άλλοτε μιλούσαμε άπειρες ώρες στο τηλέφωνο. Και όμως, όσο σκέφτομαι το πόσο θα μου λείψει, τόσο σκέφτομαι το πόσο καλά είμαι χωρίς τους καυγάδες και χωρίς το να πρέπει να στενοχωριέμαι που μιλάμε.
Πως ξέρεις ότι πρέπει να προχωρήσεις μπροστά σβήνοντας το παρελθόν?
Και αν κάνεις λάθος και αυτό που θες να αφήσεις πίσω είναι αυτό που σου λείπει?
Και αν όμως αυτό που θες να αφήσεις πίσω τελικά σε στενοχωρεί και σου κάνει κακό?
Μπήκα μέσα. Η βροχή δε σταμάτησε ακόμα. Σημάδι?
