Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Λίγες ώρες πριν μας τελειώσει και αυτός ο χρόνος και εγώ είμαι ακόμη εδώ μπροστά στον υπολογιστή και σας γράφω. Σε λίγο θα πάρω τα φάρμακά μου, θα ετοιμαστώ και θα πάω σε ένα φιλικό σπίτι όπου και θα με βρει ο νέος χρόνος, δίπλα σε φίλους.. Παρόλα αυτά έχω πάλι αυτό το περίεργο αίσθημα. Από τη μία θέλω να είμαι μόνος, ίσως φταίει ότι πάντα είχα μια δική μου αυτάρκεια, έναν ιδιαίτερο τρόπο να μένω έξω από τα πράγματα όποτε ήθελα... Από την άλλη μου αρέσει που θα είμαι με φίλους και θα ξεχνιέμαι περνώντας καλά..

Σας εύχομαι τη νέα χρονιά να πάρετε τη ζωή στα χέρια σας και να κάνετε όλα όσα θέλετε, όλα όσα επιθυμείτε, όλα όσα σκέφτεστε... Με λίγα λόγια δράστε και μην μένετε αμέτοχοι της ζωής... Για να σας πείσω σας παραθέτω το ακόλουθο :

"...σε τελευταία ανάλυση η δράση όταν δεν είναι μία ενστικτώδης παρόρμηση, είναι μια απελπισμένη καταφυγή για να συνδιαλλαγεί κανείς με το μοιραίο, παραιτούμενος από τον αγώνα να εκλογικεύσει ένα παράλογο γεγονός, τον κόσμο ή τον ευατό του μέσα στον κόσμο..."

Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία πάνω απ όλα

Ανακαλύπτοντας τη σεξουαλικότητά μου στα αποδυτήρια

Τα μαθητικά μου χρόνια ήμουν σε αθλητικό σχολείο. Μάλλον βοήθησε και αυτό στη σεξουαλικότητά μου ή μάλλον της έξαψε τη φαντασία ακόμα περισσότερο. Μετά την πρωινή γυμναστική πηγαίναμε όλοι μαζί στα αποδυτήρια. Και εκεί το μάτι έδινε και έπαιρνε. Βέβαια ένας μόνο, ο Φαίδωνας ήταν αυτός που έκανε μπάνιο χωρίς μαγιό και μας επιδείκνυε χωρίς ίχνος ντροπής τα κάλλη του. Ήταν μάλλον και ο πρώτος πούτσος που είδα γυμνός (εκτός από το δικό μου). Από τότε απέκτησα και τη συνήθεια να φαντάζομαι τους υπόλοιπους συμμαθητές μου γυμνούς στο κρεβάτι να κάνουμε διάφορα. Πάντα σκεφτόμουν πως ο Σπύρος θα κάνει άγριο σεξ, ο Μάκης θα κάνει ρομαντικό αλλά ο Αντρέας έχει καλύτερο σώμα. Πολλές φορές τους είχα τιμήσει με το αριστερό μου χέρι, άλλοτε με το δεξί μου χέρι και άλλες φορές και με τα δύο μαζί (σαν παρτούζα ένα πράμα).

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι είχαν καταλάβει κάτι, κάποιοι μου πετούσαν και υπονοούμενα. Ούτως ή άλλως όπως όλα τα αγοράκια της ηλικίας, πειράζαμε ο ένας τον άλλο(«πάρε μου μια πίπα ρε μαλάκα», χαιδέματα στα οπίσθια κτλ), εμένα μάλλον μου άρεσε λίγο περισσότερο. Κρίμα που τότε δεν ήμουν πιο έμπειρος να το χειριστώ κατάλληλα. Είμαι σίγουρος πως με λίγη μαεστρία θα είχα καταφέρει τουλάχιστον να ρίξω έναν. Είχα φτάσει κοντά πάντως. Ήταν μια μέρα στην Τρίτη γυμνασίου που άργησα να πάω στα αποδυτήρια να αλλάξω. Μπαίνοντας και τρέχοντας και πιστεύοντας πως ήμουν μόνος, μπαίνω στην τουαλέτα με φόρα χωρίς να καταλάβω πως μέσα εκεί ήταν ο Δημήτρης (όχι ιδιαίτερα όμορφο παιδί αλλά με ωραίο σώμα και καταπληκτικά ωραία μάτια) και έπαιζε με ότι πολυτιμότερο του είχε δώσει ο Θεός (του συγκεκριμένου αρκετά πολύτιμο μάλλον). Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα (ίσως όχι μόνο από το μέγεθος) και έμεινα να κοιτάω μιας και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Σοκαρίστηκε και ο ίδιος σίγουρα και μου είπε με πνιγηρή φωνή : «Τι κοιτάς? Θες να με βοηθήσεις?».

Εκδοχή Α : Χαμογελάω πονηρά, βγάζω τη γλώσσα έξω, σηκώνω τα μανίκια και πιάνω δουλειά, αποκτώντας και την πρώτη μου εμπειρία
Εκδοχή Β : Φεύγω τρέμοντας και καταντροπιασμένος.

Δε χρειάζεται να σας πω ποια εκδοχή ακολούθησε. Έκτοτε οι σχέσεις μας ήταν όπως πριν σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Σήμερα περπατώντας στη βροχερή Αθήνα ανάμεσα σε πολύ κόσμο, κάπου πήρε το μάτι μου το Φαίδωνα. Ήταν σχεδόν ίδιος με τότε απλά μάλλον πιο ώριμος. Τον κοίταξα αρκετή ώρα, σε κάποια φάση τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν... Χαμογέλασα...

Χριστούγεννα και άλλα αφρικάνικα παραμύθια

Χριστούγεννα 2007 : Η μαμά ετοιμάζει το γιορτινό τραπέζι. Εγώ διακατέχομαι από μια πλήρη αδιαφορία, ίσως γιατί δε μιλάω με τον Θ. που κάθε γιορτές τις περνούσαμε μαζί στα μέρη της καταγωγής μας. Φέτος δεν είχα ούτε αυτόν το λόγο να περιμένω τις γιορτές. Όμως έπρεπε να δω τους δικούς μου, είμαι σίγουρος ότι η μαμά μου θα έβαζε τα κλάματα αν δεν έκανα μαζί τους Χριστούγεννα και έτσι αποφάσισα για φέτος να είμαι μαζί τους για λίγες γιορτινές μέρες ενώ την Πρωτοχρονιά θα επιστρέψω στο κλεινόν άστυ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά άλλες χρονιές μου άρεσε να κανονίζω κάτι καλό για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, έτσι για να μπει καλά ο νέος χρόνος. Φέτος, θέλω να μείνω μόνος μου. Να μείνω σπίτι, να φορέσω τα καλά μου, να ανάψω τα φωτάκια του δέντρου, να πίνω σαμπάνια σε ψηλό ποτήρι, να άκουω τα αγαπημένα μου τραγούδια και να περιμένω να μπει ο χρόνος. Μόνος...
Χριστούγεννα 2006 : Τα Χριστούγεννα του 2006 ήμασταν μαζί με το Θ. Ήταν μάλλον και η αρχή του τέλους. Είχαμε περάσει πάρα πολύ ωραία. Κάναμε ότι κάνει ακριβώς ένα ζευγάρι αλλά χωρίς να το έχουμε ομολογήσει μεταξύ μας. Μετά από εκείνες τις μέρες όμως, άρχισαν και οι τριγμοί στη σχέση μας. Η απόσταση και μάλλον η «έλλειψη» του να είμαστε μαζί οδήγησε σε εντάσεις και τσακωμούς που ξεκινούσαν από κάτι απλό και κατέληγαν σε κάτι βαθυστόχαστο. Μάλλον ο ένας είχε σκοπό να πληγώσει τον άλλο, να του δείξει ότι περνάει καλύτερα εκεί που είναι.
Ήταν η αρχή του τέλους που έριξε την αυλαία της ένα χρόνο μετά.

Μου λείπει...

...που δε μπορώ να τον πάρω τηλέφωνο να του πω κάτι που συνέβη στη ζωή μου

...που δε παίρνει ούτε αυτός τηλέφωνο να μου πει κάτι συνέβη στη δική του ζωή

...που με κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα και καταφέρναμε να επικοινωνήσουμε

...που πηγαίναμε βόλτες και με πείραζε

...που δεν ξέρω τι κάνει πια

...που βρισκόμασταν με τις ώρες χωρίς να μας νοιάζει

...που μου μαγείρευε και με τάιζε στο στόμα

...που χορεύαμε μόνοι μας στο δωμάτιό μου

...που κοιμόμασταν αγκαλιά

...που του χάιδευα τα μαλλιά και έκανε "άου" όταν τα μπέρδευα

...που

...πο

...π

...

..

.

Μου λείπεις