Ακόμα ένα καλοκαίρι

Άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που θα θυμάμαι από αυτό το καλοκαίρι.

Πέρασα ωραίες στιγμές μαζί με φίλους. Με έκαναν να ξεχαστώ, με έκαναν να περνάω καλά, με έκαναν να μη στενοχωριέμαι. Ζούσα σε ένα όνειρο? Όχι... Είναι απλά αυτές οι λίγες στιγμές για τις οποίες ζούμε... αυτές οι στιγμές που περιμένουμε με ανυπομονησία...

Πέρασα ωραίες στιγμές μαζί με τον Ορέστη που μου άνοιξε την καρδιά του. Με βρήκε ωραίο, τον βρήκα γοητευτικό και ξεκίνησε ένα ειδύλλιο. Κράτησε λίγο γιατί έτσι είναι οι έρωτες των διακοπών, γιατί εγώ έπρεπε να γυρίσω στην Αθήνα, ίσως γιατί ήταν απλά μια περιπέτεια και δε μας ένοιαζε το κάτι παραπάνω. Εγώ είχα ανάγκη να βρω κάποιον, αυτός όπως μου εξομολογήθηκε δεν ένιωθε να έχει πέραση οπότε κάπου δέσαμε...

Πέρασα άσχημες στιγμές μαζί με εκείνον,τον φίλο και έρωτα της ζωής μου, όταν δεν ασχολιόταν μαζί μου αλλά έψαχνε και (δυστυχώς) βρήκε άλλον, έστω και αν ήταν για μία βραδιά, έστω και αν μετά ζητούσε εμένα, φιλικά πάντα.. Αλλά για αυτόν θα σας μιλήσω άλλη φορά...

Πέρασα άσχημες στιγμές όταν για κάποιες ώρες ένιωσα τον εαυτό μου αδύναμο, έτοιμο να καταρρεύσει... Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, κανείς δεν ήθελα να καταλάβει κάτι..

Σκέψεις, εικόνες και ένα παγωμένο χαμόγελο σαν της Μόνα Λίζα στο πρόσωπό μου... Ήταν καλά ή όχι? Δεν ξέρω αν με νοιάζει πια.. Σημασία έχει πως κατάφερα να το ζήσω...και να το ξεπεράσω...και αυτό...