Η ερωτική μου ζωή ήταν μάλλον πάντα λιγάκι περίεργη. Μεγάλωνα σε επαρχία και δεν είχα πολλές επιλογές. Που να μιλήσω, τι να πω, πως να το πω, δεν ήξερα πως είναι να είσαι γκέι, δεν ήξερα ποιος είναι γκέι, δεν είχα ίντερνετ, δεν ήξερα τι είναι ο έρωτας, δεν ήξερα πως νιώθεις όταν είσαι ερωτευμένος. Ήθελα όμως να μάθω. Αναπολώ καμιά φορά τις στιγμές που τότε έβγαινα με συμμαθητές μέχρι το πρωί και ένιωθα πως περνάω καλά και τις συγκρίνω με τώρα που βγαίνω με τους φίλους μου και απορώ πως γινόταν να αντέχω το τότε.
Κατά καιρούς σκεφτόμουν διάφορους και τους ερωτευόμουν κεραυνοβόλα μέχρι να βρω κάποιον άλλο που θα έβλεπα στο δρόμο ή αλλού. Κανένας δεν είχε ενδιαφερθεί, οι περισσότεροι δε είχαν γκόμενες. Παρόλα αυτά εγώ επέμενα και τους σκεφτόμουν και τους φανταζόμουν πως ίσως μια μέρα....μπορεί....κάτι....να γίνει....λέμε τώρα... Λυπάμαι τον εαυτό μου σκεφτόμενος τι έκανα τότε. Δεν ξέρω καν αν είχα άλλη επιλογή. Έφτανα μέχρι στο να φλερτάρω με κορίτσια... Αλλά κατά βάθος ήθελα να φύγω.
Τον Α. τον γνώρισα σε μία εκδρομή που μας πήγε το καλό μας Υπουργείο Παιδείας. Ήταν ξανθός με γαλανά μάτια (τι κλισέ θα μου πείτε) και νομίζω πως τον ερωτεύτηκα από τις πρώτες στιγμές που τον είδα και μιλήσαμε μαζί. Γυρίζοντας στις ιδιαίτερες πατρίδες μας (δυστυχώς δεν είχαμε τις ίδιες) κρατήσαμε επικοινωνία. Τα κινητά τότε στο φόρτε τους, μόλις είχαν πρωτομπεί στα σχολεία. Ισοπεδώθηκα λιγάκι όταν μου είπε πως γούσταρε μια κοπελιά που ήταν στην εκδρομή. Παρόλα αυτά χαιρόμουν όταν μιλούσαμε, χαιρόμουν που είχαμε επικοινωνία. Τραγικό? Δεν ήξερα... Βρεθήκαμε άλλες 2 φορές σε ουδέτερα μέρη πριν έρθουμε Αθήνα. Τότε ξαναβρεθήκαμε... Αλλά όχι για πολύ. Χαθήκαμε ξανά, όπως χάνεσαι με τους περισσότερους φίλους από τέτοιες περιπτώσεις.
Τον ξαναείδα άλλες 2 φορές τυχαία. Τη μία μιλήσαμε για λίγο γιατί τον αναγνώρισα. Την άλλη δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτός και δε μίλησα. Τον κοιτούσα όμως. Πριν 2 χρόνια ένας κοινός μας φίλος ο Γ. (στρ8 αυτός που δεν ξέρει για μένα) μου είπε πως τον είδε κάπου στην Αθήνα. Το παιδί που ήταν μαζί με το Γ. είπε για τον Α. πως σίγουρα είναι γκέι... Χαμογέλασα... Ενδόμυχα χάρηκα χωρίς να ξέρω γιατί... Και σκεφτόμουν πως θα ήταν αν του είχα μιλήσει...
Σίγουρα το να μη μιλάς για κάτι που έχεις μέσα σου, σου δημιουργεί απωθημένα μη γνωρίζοντας τι θα είχε συμβεί αν.... Μετανιώνω κάποιες φορές που δεν κατάφερα να του πω ποτέ τι νιώθω γιαυτόν... Μετανιώνω που μάλλον δε θα μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία αυτή... Ακόμα και να προλάβω να τον ξαναδώ πριν φύγω, δεν ξέρω αν θα έχω πια το θάρρος να του το πω... δεν ξέρω αν θα έχει νόημα να του πω...
Είναι Παρασκευή βράδυ, τελευταία μέρα του Αυγούστου, δεν ξέρω αν θα βγω. Έχω μία πρόταση αλλά δεν έχω όρεξη. Συνέβησαν διάφορα σήμερα που με τάραξαν. Είναι από τις βραδιές που θέλω να κάτσω σπίτι μόνος.
Ο έρωτας (όχι ο πρώτος αυτός ο αστείος, μιλάω για τον πραγματικό) δε μένει πια εδώ..
6 σχόλια:
Πόσο μου θυμίζει αυτό σου το κείμενο τον πρώτο δικό μου έρωτα... Ξανθός, με γαλανά μάτια, αθλητικός, καλό παιδί, μέτριος μαθητής, αλλά ο καλύτερος αθλητής του σχολείου. & εγώ ο πιο άριστος μαθητής του. Δεν πολυκάναμε παρέα στο δημοτικό. Αλλά τον θυμάμαι να'ρχεται να με φιλάει στα μάγουλα. Και στο λαιμό. Σε κάθε διάλειμμα σχεδόν. Δεν ξέρω γιατί, ούτε έδινα τότε μια ερωτική απόχρωση σε αυτό που έκανε, δεν ξέρω αν έδινε κι αυτός. Στο Γυμνάσιο-Λύκειο κάναμε μια κάποια παρέα, κυρίως μες στο σχολείο. Είχε πάντα κοπέλες. Και για μένα ήξερα. Περάσαν τα χρόνια, κι όλα αυτά είχαν ξεχαστεί. Έφυγα κι εγώ από το χωριό. Έλειψα 7 χρόνια. Τώρα που ξαναγύρισα τον συναντώ κάπου κάπου και λέμε ένα γεια. Όμως στο ονειρό μου συχνά τον βλέπω να με φιλάει στο λαιμό και στα μάγουλα όπως τότε στο δημοτικό... Κι εγώ ανταποδίδω πλέον και δεν κάθομαι στήλη του άλατος, όπως καθόμουν τότε.. Και είναι πολλές φορές από αυτές που του λέω "γεια" που θέλω να τον ρωτήσω "γιατί; τί σήμαινε τότε που με φιλούσες; γιατί το ΄κανες;" Αλλά εγώ πάντα με κάποιον άλλον είμαι, κι αυτός με κάποιαν άλλη, ή έτσι μαθαίνω... και θα μείνω με την παντοτινή απορία...
Σε αγκαλιάζω φίλε μου...
Μου θυμίζει τον εαυτό μου, επίσης.
Έως ότου αποφάσισα να αλλάξω λίγο. Και σε καλό και σε κακό που βγήκε.
Αν το μετάνοιωσα; όχι.
Και να που βρίσκομαι να σχολιάζω (ή μήπως να καταθέτω κάτι προσωπικό) μετά από γνωστούς, αγαπημένους "φίλους".
Ο πρώτος έρωτας... Δε θυμάμαι πότε ερωτεύτικα για πρώτη φορά. Θυμάμαι όμως ότι δεν ήταν, όταν ήμουν μικρός. Άργησα πολύ να μεγαλώσω κι αυτό γιατί φοβόμουν τι θα ανακαλύψω, όταν θα έπρεπε να ανοίξω τα δικά μου φτερά.
Όταν όμως κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και είδα την ομορφιά του πόνου, την αγωνία της αποδοχής, τη ζεστασιά του φιλιού, τότε ορκίστηκα πως κάθε μου φορά, θα είναι σαν την πρώτη φορά...
Καλώς σε ξαναβρήκαμε ρε Στεφ.
:)
Για πρώτο έρωτα δεν έχω να γράψω πολλά... Βλέπεις, για πράγματα που εσύ μετανιώνεις στα 23 σου εγώ μετανιώνω στα 26 μου...
τα φιλιά μου ρε συ! :)
Δε νομίζω οτι υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ένα "τι θα γινόταν αν...;" στη ζωή του...
Ή μάλλον που να μην έχει τουλάχιστον 50 "τι θα γινόταν αν...;"
Επίσης διαβάζοντας για έρωτες αρχίζω και αισθάνομαι οτι είμαι αναίσθητο γαϊδούρι, αλλά δεν είναι της παρούσης... :-|
ΥΓ: Γιατί χάθηκες όλο το καλοκαίρι ρεεεεεεεεεεε...; :(
@dante : Απλά δεν είχα επαφή με δίκτυο. Έκανα "διακοπές"...
Δημοσίευση σχολίου