Η ώρα πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 10 όταν για πολλοστή φορά περίμενα στη γνωστή καρέκλα έξω από το γνώριμο πια γραφείο. Κοιτούσα τους περαστικούς, αρρώστους, νοσοκόμους και άλλους υπαλλήλους. Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες φορές που πήγαινα στο γιατρό. Σαν μικρό παιδί. Στον παιδίατρο. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Και ο χρόνος περνούσε. Δεν ήθελα να ξέρω τι ώρα είναι. Δεν ήθελα να ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον. Παρότι το έχω συνηθίσει να περιμένω το γιατρό να φέρει τα αποτελέσματα, κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Ο γνωστός κόμπος στο στομάχι, το γνωστό αίσθημα του άγχους, ένα παγωμένο βλέμμα και να μαι πάλι να κοιτάω τον κόσμο που πηγαινοερχόταν.Τα αποτελέσματα ήταν καλά. Ξέρετε... Κάποιοι ιατρικοί όροι, ένα μπέρδεμα, ένα χαμόγελο του γιατρού, ένα παίξιμο με τα γυαλιά του όπως πάντα, ένα συγκαταβατικό βλέμμα. Ήταν πλέον προβλέψιμος... Και όμως, μετά τα "καλά νέα" είχε να πει και τα κλασσικά. Πως χρειάζονται εξετάσεις, τομογραφίες και τα λοιπά... Τον κοιτούσα σαν χαμένος, σαν από άλλο πλανήτη. Ήξερε τι σκέφτομαι. Ήξερε πως αντιμετωπίζω το όλο θέμα με μια απάθεια...
Έφυγα για άλλη μια φορά χαζεύοντας τον κόσμο που περίμενε. Κάθε φορά όμως όλο και πιο αποδυναμωμένος. Κάθε φορά όλο και πιο κενός. Κενός γιατί δεν ήξερα πότε θα είναι η επόμενη φορά και τι θα έχει συμβεί ως τότε.
Είναι άσχημο να μη μπορείς να κάνεις όνειρα...
6 σχόλια:
Ακόμα και το να σηκώνεσαι απ το κρεβάτι το πρωί να πας σε δουλειά, ... ακόμα και το να κανονίζεις να βγεις μια βόλτα..., ακόμα και το να είσαι ερωτευμένος με κάποια ψυχή...
...
...δε σημαίνει πως συνεχίζεις να ονειρεύεσαι βρε Στεφανάκο;;;
Έστω και μηχανικά;;; έστω και αντανακλαστικά;;;
Φιλιά σου.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Μπορώ να σου πω όμως ότι ενώ βιώνω κάτι κι εγώ που με εμποδίζει από το να ονειρεύομαι, τελικά δεν σταματά η ζωή. Πίστεψέ με. Απλώς προσπαθείς να την αναπροσαρμόσεις.
Θυμήσου το ποστ που έκανες για το καλοκαίρι και το αγόρι που γνώρισες. Άσχετα από την κατάληξη, δεν ήταν όμορφο;
Σου εύχομαι το καλύτερο, όσο δυνατά μπορώ να το ευχηθώ.
ΥΓ:
Συγγνώμη που δεν αφήνω σχόλιο με το μπλογκ μου... δεν θα ήθελα.
O pateras m egrapse vivlio kathws o karkinos tou trwge ta nefra k ta sykwtia . I mana m stin arrwstia tis evale mpros k extise spiti , kai as spartarouse ap tous akatevatous pyretous k as diplwnotan sta 2 ap tous ponous. Foolish cloud mporeis na kaneis o,ti trava i psyxi sou. An sou pei kapoios pws de mporeis tote sou aradeiazei mpourdes . Giati ta pio megala dwra sou einai afta pou einai krymena. Kairos na ta kseskepaseis . Xairetismous .
Θες να σου χαρίσω την ονειροπαγίδα μου από το χτεσινό μου post mu
? δεν νομίζω ότι την έχω ανάγκη πια...
Θυμάμαι, μικρός, είχα πάψει να ονειρεύομαι. Είχα πάψει να χτίζω παλάτια από φως πάνω στα χρώματα της φαντασίας μου. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι να ελπίζεις. να ελπίζεις πως όσα ονειρεύεσαι θα γίνουν μικρές βαρκούλες, χάρτινες που θα χωράνε όλο σου το είναι!
Είχα συνηθίσει να φοβάμαι. Και μάλιστα η δύναμη της συνήθειας ήταν τόσο μεγάλη που είχα ξεχάσει πως και ο φόβος έχει μια δική του, ιδιαίτερη ομορφιά. Το να ξέρεις πως μετά από αυτόν ακολουθεί η λύτρωση. Το να αποδεικνύεις πως κουβαλώντας τον στην πλάτη μπορείς να σκαρφαλώσεις στο ψηλότερο όνειρο και να καρφώσεις τη σημαία σου!
Μακάρι να μπορούσα, έστω για μία στιγμή, να σφίξω το χέρι σου και να μοιραστώ ένα βήμα μαζί σου.
Σε φιλώ γλυκά
Διαβάζω το μπλογκ σου με συγκίνηση, παραμονή πρωτοχρονιάς του 2008.
Όλοι μας έχουμε ανάγκη να κάνουμε όνειρα. Ακόμα και μικροί βραχυπρόθεσμοι στόχοι μπορεί να γίνουν πηγή από την οποία θα αντλήσεις μεγάλη χαρά. Κι όπως είπαν σε προηγούμενα σχόλια, τα όρια τελικά τα βάζουμε εμείς οι ίδιοι.
Δημοσίευση σχολίου