Φοβάμαι

Όταν ο ήλιος ξημερώνει και μια μέρα ξεκινά οι άνθρωποι συνήθως έχουν συναισθήματα χαράς, λαχτάρας να αδράξουν τη νέα μέρα, μία αίσθηση πως σήμερα θα κάνουν κάτι το διαφορετικό, μία επιθυμία να βελτιώσουν το ότι τους συμβαίνει. Κάπως έτσι ξύπνησα και εγώ σήμερα. Και κάπως έτσι ήταν η μέρα μου. Συνηθισμένη αλλά με όλα αυτά τα συναισθήματα να κυβερνούν κάθε μου βήμα. Στο δρόμο, στη δουλειά, στον καφέ, στο τηλέφωνο...

Είμαι χαρούμενος που τώρα το καλοκαίρι η μέρα είναι μεγάλη. Γιατί υπάρχει περισσότερο φως. Φοβάμαι το σκοτάδι. Φοβάμαι τη νύχτα. Γιατί μένω σπίτι μόνος και με πνίγουν οι σκέψεις. Πολλά βράδια με καταβάλλει η κούραση. Δεν ξέρω αν είναι από αυτό που έχω μέσα μου και με τρώει ή απλά ότι έκανα τόσα πολλά που δεν άντεξα περισσότερα.

Είναι φορές που ξαπλώνω να ηρεμήσω και νιώθω πως είμαι έτοιμος να φύγω. Δεν ξέρω αν θέλω να φύγω. Το μόνο που ξέρω είναι πως φοβάμαι να είμαι μόνος μου. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω αυτά που έρχονται μόνος μου... Δεν είναι ότι δεν έχω ανθρώπους γύρω μου, αλλά κανείς δεν ξέρει την αλήθεια για μένα και κανείς δε θέλω να τη μάθει... Δε μου αρέσει να με λυπούνται... Όλοι με ξέρουν για χαρούμενο παιδί και με αυτή την αίσθηση θέλω να με θυμούνται.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως όλα είναι μάταια. Ακόμα και όταν δεν ήξερα τι μου συμβαίνει, ένιωθα κάποιες στιγμές ότι ζούμε,δουλεύουμε,στενοχωριόμαστε για πράγματα που μετά από λίγο δε θυμόμαστε, στενοχωριόμαστε ενώ είμαστε απλοί άνθρωποι που κάπως-κάπου-κάποτε θα φύγουμε.. όπως όλοι.

Δεν ξέρω τι φοβάμαι περισσότερο. Ότι θα φύγω? Ότι θα φύγω χωρίς να έχω πραγματοποιήσει αυτά που ήθελα? Ότι θα φύγω χωρίς να ξέρω ότι κάποιος έχει κλάψει για μένα? Ξέρω μόνο πως ο φόβος με πνίγει...όπως τότε που ήμουν παιδί και φοβόμουν και φώναζα στη μαμά μου να πάω στο κρεβάτι της...