Μια ιστορία αγάπης

...που δεν ειπώθηκε ποτέ. Έτσι χαρακτηρίζει την ιστορία μας με το Θ. μια φίλη.

Εκείνος μπλοκαρισμένος στα πρότυπα που άλλοι του επιβάλλουν, προσπαθώντας μάλλον να κάνει σεξ με όσους περισσότερους μπορεί, γεμίζοντας μαζί μου το συναισθηματικό του κενό. Εγώ φοβόμουν να του εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, φοβόμουν να τον διεκδικήσω, αφήνοντάς μου απωθημένα.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη βραδιά που βρεθήκαμε μαζί. Ήταν διακοπές του πάσχα και όπως κάθε διακοπές γυρίζαμε όλη μέρα μαζί, πίνοντας καφέδες, παίζοντας τάβλι, αλλάζοντας παρέες, χωρίς όμως να αλλάζουμε ο ένας τον άλλο. Ήμουν τόσο χαρούμενος τότε... Δε με απασχολούσε τίποτα. Ήταν αρκετό το να πάμε σπίτι του, να βρεθούμε οι δυο μας για μερικές ώρες μόνοι. Μαγείρεψε. Τον τραβούσα βιντεάκι και γελούσαμε. Με τάιζε στο στόμα. Πίναμε κόκα κόλα και γελούσαμε. Μετά αρχίσαμε να χορεύουμε βάζοντας τραγούδια που θέλαμε. Κατεβήκαμε στο σαλόνι. Βάλαμε το καραόκε και αρχίσαμε να τραγουδάμε. Ανάψαμε και το τζάκι. Έκανε κρύο και το δειλινό είχε πέσει. Ένα στραβοπάτημα, λίγη χάρη παραπάνω και ήταν αρκετή για να βρεθώ από πάνω του πεσμένος μπροστά στο τζάκι και με θέα την πόλη... Με κοίταξε βαθιά στα μάτια σα να ήθελε να ρουφήξει τις σκέψεις μου. Εγώ περίμενα να κάνει την κίνηση. Πάντα περίμενα από αυτόν και ίσως αυτό πλήρωσα. Σηκώθηκα άτσαλα και έκατσα στον καναπέ. Ήρθε από πίσω μου και άρχισε να με φυλάει. Τον έπιασα από τη μέση και κάπως έτσι άρχισαν όλα...

Δεν ήταν για καλό. Ποτέ δεν θελήσαμε να ξεκαθαρίσουμε τι είχαμε. Ποτέ δεν προχωρήσαμε στην κουβέντα. Πάντα ο ένας ήθελε κάτι παραπάνω από τον άλλο. Μάλλον μοιάζαμε πολύ για να έχουμε την ανάγκη να ενωθούμε, να είμαστε μαζί.

Και όμως... άφησε το σημάδι του πάνω μου.