Ο αριθμός 250

Πρέπει να ήταν πρωί όταν είχα ραντεβού με το γιατρό για τα αποτελέσματα ακόμα ενός σετ εξετάσεων. Μόνο που εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική. Ο γιατρός θα μου έλεγε κάτι που ποτέ δεν περίμενα ότι θα μου πει, κάτι που ήλπιζα ότι δε θα χρειαζόταν να ακούσω, κάτι που θα με έριχνε τόσο πολύ, κάτι που θα μου κατέστρεφε τον κόσμο μου. Τα CD4 των Τ κυττάρων μου είχαν πέσει κάτω από τα 250 που σημαίνει ότι έπρεπε να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή. Εκεί σταμάτησα και να ακούω και σκεφτόμουν πως θα ζήσω με τα φάρμακα. Είμαι τόσο νέος. Η αυτοπεποίθησή μου έπεσε στο ναδίρ (εκεί είναι ακόμα..) και η ψυχολογία μου ήταν ένας κουβάς σκατά. Ομολογώ ότι στην αρχή δεν προβληματίστηκα πολύ. Το πρόβλημά μου ήταν ότι είχα αποφασίσει να το κρύψω από όλους, επειδή ξέρω πόσο πολύ με αγαπάνε και ότι θα νιώθουν οίκτο. Σιχαίνομαι τον οίκτο. Όπως σιχαίνομαι και την ανθρώπινη αδυναμία μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.

Από τότε νιώθω ότι ζω μέσα σε ένα ψέμμα, μέσα σε μία φούσκα. Λέγοντας ψέμματα στον καθένα για να μπορέσω να καλύψω τα φάρμακά μου, να καλύψω τις παρενέργειες, να καλύψω τον εαυτό μου. Δεν είμαι έτοιμος να το πω σε κανέναν.

Ούτε καν στο Θ. που είναι και η αιτία όλου αυτού μάλλον...