Αλλαγή

Νιώθω ότι αλλάζω.

Τα πάντα αλλάζουν γύρω μου.

Αντιστέκομαι καμιά φορά στις αλλαγές.

Αλλά δεν έχω τον έλεγχο.

Θα αλλάξουν τα πάντα, είτε το επιλέξω, είτε πεισματώσω.

"Ύπουλη, υπόγεια, σκοτεινή, μεθοδευτική, υποδόρια, μειλίχια" σου φωνάζω

Αλλάζω.

Απελευθερώνομαι κιόλας;

Άντε, πέρασε η ώρα.

Τέλειωνε με οτιδήποτε δε σου είναι απαραίτητο.

Άλλαξέ το.

Ντρέπομαι

Ήταν ένα Παρασκευοσάββατο ωραίο. Ακούγεται κλισέ αλλά πέρασα καλά. Μόνο που έχω κάποιους προβληματισμούς και θα τους μοιραστώ.

Παρασκευή κλασσικά είχα δουλειά ως το απόγευμα. Μετά πήγα για καφεδάκι και ποτό με 3 φίλους (str8 και βαρείς που δεν ξέρουν για μένα). Τώρα θα μου πείτε τι δουλειά έχω με αυτούς. Έτσι είναι οι φίλοι, ταιριάζουν όταν είναι διαφορετικοί. Περάσαμε καλά. Γελάσαμε, μιλήσαμε, σχολιάσαμε. Στο διπλανό τραπέζι κάθονταν δύο κοπέλες που δε ντρέπονταν να δείξουν τη σεξουαλικότητά τους. Αγκαλιάζονταν (σεμνά πάντα), παίζανε με τις μύτες τους (τι γλυκό) κτλ κτλ. Οι φίλοι μου (μιας και ψιλοαγάμητοι str8 αν και ο ένας είναι πολύ ωραίος) εντυπωσιάστηκαν και ξαφνικά βρέθηκα να το σχολιάζω μαζί τους, χωρίς παρόλα αυτά εμένα να μου προξενεί εντύπωση. Και όμως, βρέθηκα να σχολιάζω κάτι που δε θα ήθελα να κάνουν σε μένα.

Κάποια στιγμή ήρθε το θέμα στα πολιτικά και από τα πολιτικά καταλήξαμε στο gay parade και gay pride. Όπου για άλλη μια φορά το έπαιξα (σχεδόν) ανίδεος ενώ θα μπορούσα να πρωτοστατήσω σε άλλη συζήτηση. Και αναρωτιέμαι. Είμαι υποκριτής; Είμαι δειλός; Τι είμαι; Ποια είναι η σχέση μου με αυτούς τους ανθρώπους; Με θεωρούν "φίλο" τους, μου εκμυστηρεύονται πράγματα και εγώ δε μπορώ καν να τους εκμυστηρευτώ ότι είμαι γκέι. Θεωρώ βέβαια πως κάποια πράγματα φαίνονται και τόσα χρόνια έχουν καταλάβει (μιας και ποτέ δε μιλάω για γκόμενες) αλλά λόγια σταράτα ΓΙΟΚ.

Το Σάββατο σηκώθηκα αργά. Άραξα σπίτι. Η αλήθεια είναι πως αισθανόμουν λίγο αποδυναμωμένος και κουρασμένος. Το βράδυ βγήκα πάλι με μια str8 παρέα. Για άλλη μια φορά έκρυψα τη σεξουαλικότητα μου.

Τελικά κάνω σωστά; Να ντρέπομαι ή όχι; Και αν το δηλώσω ανοιχτά;

Καλή κυριακή σε όλους.

Πληγή

Σήμερα στη δουλειά και παλεύοντας να φτιάξω τον υπολογιστή μου, μάτωσα λίγο το δάχτυλό μου. Έτρεξε λίγο αίμα. Πανικοβλήθηκα. Με έπιασε μία ζαλάδα, μία αίσθηση ενοχής. Πίστευα ότι θα αρχίσω να μολύνω τον κόσμο γύρω μου. Ναι. Το αίμα μου ήταν εκεί και ήταν μολυσμένο. Πήγα και το έπλυνα εξαντλητικά. Τώρα που έχω γυρίσει σπίτι κοιτάω τη μικρή πληγή και αναρωτιέμαι πως έτσι θα είναι η ζωή μου από δω και στο εξής. Μία πληγή. Που θα ανοίγει και θα κλείνει και θα μεταβάλλει τη διάθεσή μου και εμένα.

Βγήκα στο μπαλκόνι.

Μυρίζει η νύχτα απόψε γιασεμί...

Πάρε με, ΔΕ μ αγκαλιάζεις και σβήνω...

Πες μου...

Έλα κάτσε, μη φοβάσαι, είσαι ασφαλής τώρα.

-Είναι;

Είμαι μαζί σου τώρα, δώσε μου το χέρι σου και εγώ δε θα το αφήσω ποτέ.

-Μη λες ψέμματα, ξέρω ότι στην πρώτη ευκαιρία θα τον προδώσεις

Όχι όχι μην κλαις, δε χρειάζεται, έχεις εμένα τώρα

-Για πόσο;

Ξάπλωσε στην αγκαλιά μου αν θες, θα σε ζεστάνει

-Και αν με κάψει;

Άσε με να σου χαιδέψω τα μαλλιά, να δεις πως θα σε φροντίσω

-Φοβάσαι;

Μ αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς, ένα χαμόγελό σου αξίζει πολλά

-Δε φοβάσαι, τρέμεις, μη σου φύγει...

Πες μου τι άλλο θέλεις και εγώ θα το κάνω πραγματικότητα

-Πότε θα σταματήσεις να κοροιδεύεις;

Γιατί γελάς τώρα; Είσαι χαρούμενος;

-Δε γελάει. Σε κοροιδεύει... ΚΑΙ αυτός...

..Am I ?

Δυναμώστε τα ραδιόφωνα, σηκωθείτε από την καρέκλα (ή το κρεβάτι αν έχετε λαπτοπ) και ξεκινήστε το χορό. Προαιρετικά αφιερώστε το τραγούδι σε εκείνον ή εκείνη που του αξίζει.





Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Πονόδοντος

Επισήμως από σήμερα μπαίνω σε κατάσταση πονόδοντου και σύντομα θα αρχίσουν οι συνεδρίες στον οδοντίατρο. Έχω 2 δοντάκια που μάλλον θέλουν ρετουσάρισμα, φαντάζομαι ότι όλο και κάποιο άλλο θα βρει ο γιατρός, ενώ οι φρονιμίτες μου ξεπροβάλλουν σιγά,σιγά χωρίς όμως να έχουν κάνει έντονη την παρουσία τους.

Κανείς να μου κρατάει το χέρι τις δύσκολες ώρες...? Κλαψ

Μια νέα βδομάδα ξεκίνησε

Την Κυριακή το βράδυ βγήκα ραντεβού. Έπειτα από αρκετό καιρό, έπειτα από διάφορες ζυμώσεις μέσα μου, έπειτα από πολύ κόσμο που μίλησα (μέσω dar - ντρέπομαι να την πέσω σε κάποιον έξω ακόμα και αν με κοιτάξει, εκτός πια αν με κοιτάζει με το βλέμμα της κόμπρας). Φυσικά θα αναρωτιέστε αν ήξερε για μένα. Ναι ήξερε και δεν είχε πρόβλημα. Συναντηθήκαμε και πήγαμε βόλτα με το αμάξι του. Ήταν πολύ ενδιαφέρων τύπος και μου άρεσαν όλα αυτά που έλεγε, μου άρεσε που για τα περισσότερα θέματα είχε τη γνώμη του, μου άρεσε που γελούσε με τα αστεία μου, μου άρεσε που μου είπε πως με γουστάρει.

Εγώ πάλι ήμουν μπερδεμένος. Δεν ήξερα αν μου άρεσε, ή μάλλον εκ πρώτης όψεως σίγουρα δεν είναι αυτός που λες γοητευτικός αλλά όπως και να το κάνουμε είχε τον τρόπο του να σε κερδίζει με την κουβέντα του. Τελικά του είπα την αλήθεια, ότι δηλαδή δε μπορώ να τον δω σεξουαλικά, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.

Τη Δευτέρα το πρωί έγινα ψάρι από τη μέση και κάτω λόγω της ξαφνικής βροχής που με έπιασε μιας και είχα να κάνω κάτι δουλειές στο κέντρο ενώ αργότερα η δουλειά κύλησε ομαλά... Όλη τη μέρα είχα υπνηλία. Δεν ξέρω αν οφειλόταν στην έλλειψη ύπνου ή στα φάρμακα. Ξέρω ότι την πολέμησα και δεν ξάπλωσα παρά μόνο το βράδυ, αφού είχα κάνει ότι ήθελα μέσα στη μέρα μου (ε όχι ό,τι ήθελα αλλά τουλάχιστον αυτά που είχα σαν ελάχιστο στόχο).

Σήμερα Τρίτη μετά το μεσημέρι ένιωθα πονοκεφάλους. Δυστυχώς έφυγα από τη δουλειά (τα ελεύθερα ωράρια είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί), ήρθα σπίτι και με το ζόρι είδα το νέο επεισόδιο του prison break. Τώρα σας γράφω αυτό το post και μάλλον θα ξαπλώσω λίγο. Ο γιατρός είπε να μην κουράζω τον εαυτό μου.

Ξέχασα να σας πω πως ο Θ. έχει γενέθλια αύριο. Να του στείλω μήνυμα? Αυτός μου είχε στείλει μήνυμα την πρωτοχρονιά (έπειτα από 4 μήνες σχεδόν που δε μιλάμε). Τυπικά πράγματα πάντα ανταλλάξαμε, μη φανταστείτε.

Καλό τριτόβραδο να έχετε.

Σαββατόβραδο

Είναι Σάββατο βράδυ (οκ πάει προς Κυριακή), δε βγήκα απόψε, δεν είχα όρεξη. Είναι και αυτά τα φάρμακα που μου προκαλούν πονοκεφάλους σε κάποιες περίεργες ώρες και δε μπορώ να τους ελέγξω. Παρόλα αυτά βγήκα χτες βράδυ σε γνωστό club του Γκαζίου, όχι πως πέρασα κάπως ιδιαίτερα καλά, απλά είχα την ευκαιρία να ξεγελάσω τον εαυτό μου και να του δείξω πως μπορείς να διασκεδάσεις και για να επιβεβαιώσω για μία ακόμη φορά τον τρόπο που στέκονται και στήνονται οι γκέι στη χώρα μας στα κάθε λογής πουστομάγαζα..

Κάθομαι και σκέφτομαι τη ζωή μου. Τις περισσότερες φορές νομίζω πως αυτή η ενδοσκόπηση δε βγάζει πουθενά. Δεν έχει νόημα να λες πως θα κάτσεις να σκεφτείς. Δεν καταλήγεις πουθενά. Δεν έχεις αντίλογο, δεν κάνεις διάλογο, δε μπορείς να φτάσεις σε συμπερασμό για τη ζωή σου. Προσπαθώ να καταλάβω αν πρέπει να είμαι ευχαριστημένος, ευτυχισμένος. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως ίσως ζητάω πολλά από τη ζωή μου. Παρόλες τις ατυχίες, έχω καταφέρει και είμαι σε μία καλή εργασιακή θέση, έχω γύρω μου φίλους και ανθρώπους που με εκτιμάνε, μήπως όλα τα υπόλοιπα είναι το τίμημα αυτής της "επιτυχίας";

Μήπως όλοι οι άνθρωποι τελικά αναζητούν αυτό που πιστεύουν ότι τους λείπει; Και αν δεν ξέρουμε τι μας λείπει; Αν δεν ξέρουμε που βαδίζουμε, αν δεν ξέρουμε πως θέλουμε να είμαστε; Μήπως έτσι χάνουμε το στόχο μας, αφήνουμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας; Προβληματίζομαι και κάποιες φορές φοβάμαι για το αβέβαιο του μέλλοντος...

Έξοδος : Οι τελευταίες εξετάσεις μου ήταν πολύ καλές. Ο γιατρός ήταν πολύ ικανοποιημένος. Για πρώτη φορά μετά από καιρό υπάρχουν φορές που νιώθω υγιής. Η παραπάνω φωτογραφία απλά μου θυμίζει χαρούμενες στιγμές και επειδή έπεσα πάνω της χαζεύοντας είπα να τη μοιραστώ μαζί σας. Καλό ξημέρωμα σε όλους.

Μια ιστορία αγάπης

...που δεν ειπώθηκε ποτέ. Έτσι χαρακτηρίζει την ιστορία μας με το Θ. μια φίλη.

Εκείνος μπλοκαρισμένος στα πρότυπα που άλλοι του επιβάλλουν, προσπαθώντας μάλλον να κάνει σεξ με όσους περισσότερους μπορεί, γεμίζοντας μαζί μου το συναισθηματικό του κενό. Εγώ φοβόμουν να του εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, φοβόμουν να τον διεκδικήσω, αφήνοντάς μου απωθημένα.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη βραδιά που βρεθήκαμε μαζί. Ήταν διακοπές του πάσχα και όπως κάθε διακοπές γυρίζαμε όλη μέρα μαζί, πίνοντας καφέδες, παίζοντας τάβλι, αλλάζοντας παρέες, χωρίς όμως να αλλάζουμε ο ένας τον άλλο. Ήμουν τόσο χαρούμενος τότε... Δε με απασχολούσε τίποτα. Ήταν αρκετό το να πάμε σπίτι του, να βρεθούμε οι δυο μας για μερικές ώρες μόνοι. Μαγείρεψε. Τον τραβούσα βιντεάκι και γελούσαμε. Με τάιζε στο στόμα. Πίναμε κόκα κόλα και γελούσαμε. Μετά αρχίσαμε να χορεύουμε βάζοντας τραγούδια που θέλαμε. Κατεβήκαμε στο σαλόνι. Βάλαμε το καραόκε και αρχίσαμε να τραγουδάμε. Ανάψαμε και το τζάκι. Έκανε κρύο και το δειλινό είχε πέσει. Ένα στραβοπάτημα, λίγη χάρη παραπάνω και ήταν αρκετή για να βρεθώ από πάνω του πεσμένος μπροστά στο τζάκι και με θέα την πόλη... Με κοίταξε βαθιά στα μάτια σα να ήθελε να ρουφήξει τις σκέψεις μου. Εγώ περίμενα να κάνει την κίνηση. Πάντα περίμενα από αυτόν και ίσως αυτό πλήρωσα. Σηκώθηκα άτσαλα και έκατσα στον καναπέ. Ήρθε από πίσω μου και άρχισε να με φυλάει. Τον έπιασα από τη μέση και κάπως έτσι άρχισαν όλα...

Δεν ήταν για καλό. Ποτέ δεν θελήσαμε να ξεκαθαρίσουμε τι είχαμε. Ποτέ δεν προχωρήσαμε στην κουβέντα. Πάντα ο ένας ήθελε κάτι παραπάνω από τον άλλο. Μάλλον μοιάζαμε πολύ για να έχουμε την ανάγκη να ενωθούμε, να είμαστε μαζί.

Και όμως... άφησε το σημάδι του πάνω μου.

Ο αριθμός 250

Πρέπει να ήταν πρωί όταν είχα ραντεβού με το γιατρό για τα αποτελέσματα ακόμα ενός σετ εξετάσεων. Μόνο που εκείνη η μέρα ήταν διαφορετική. Ο γιατρός θα μου έλεγε κάτι που ποτέ δεν περίμενα ότι θα μου πει, κάτι που ήλπιζα ότι δε θα χρειαζόταν να ακούσω, κάτι που θα με έριχνε τόσο πολύ, κάτι που θα μου κατέστρεφε τον κόσμο μου. Τα CD4 των Τ κυττάρων μου είχαν πέσει κάτω από τα 250 που σημαίνει ότι έπρεπε να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή. Εκεί σταμάτησα και να ακούω και σκεφτόμουν πως θα ζήσω με τα φάρμακα. Είμαι τόσο νέος. Η αυτοπεποίθησή μου έπεσε στο ναδίρ (εκεί είναι ακόμα..) και η ψυχολογία μου ήταν ένας κουβάς σκατά. Ομολογώ ότι στην αρχή δεν προβληματίστηκα πολύ. Το πρόβλημά μου ήταν ότι είχα αποφασίσει να το κρύψω από όλους, επειδή ξέρω πόσο πολύ με αγαπάνε και ότι θα νιώθουν οίκτο. Σιχαίνομαι τον οίκτο. Όπως σιχαίνομαι και την ανθρώπινη αδυναμία μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.

Από τότε νιώθω ότι ζω μέσα σε ένα ψέμμα, μέσα σε μία φούσκα. Λέγοντας ψέμματα στον καθένα για να μπορέσω να καλύψω τα φάρμακά μου, να καλύψω τις παρενέργειες, να καλύψω τον εαυτό μου. Δεν είμαι έτοιμος να το πω σε κανέναν.

Ούτε καν στο Θ. που είναι και η αιτία όλου αυτού μάλλον...

Θ - έλω...

Θ  έλω να μάθω πως έπαθε ατύχημα.
Θ  έλω να μάθω πως είναι σοβαρά στο νοσοκομείο.
Θ  έλω να μάθω πως θα νιώσω όταν το μάθω.
Θ  έλω να πάω να τον επισκεφτώ.
Θ  έλω να μου πει για μια φορά την αλήθεια.
Θ  έλω να πεθάνει τελικά.
Θ  έλω να πηγαίνω στον τάφο του, να του μιλάω και να κλαίω.

Έχω μεγάλω πρόβλημα?

2008 αστέρια

Κάποιος κάποτε μου είχε πει πως έχουμε μέσα μας μία σπίθα από άστρα. Η λάμψη της μέρα με τη μέρα λιγοστεύει. Καθώς συμβιβαζόμαστε όλο και πιο πολύ, οδεύει προς το σβήσιμο... Σαν τα αστέρια που πέφτουν...

Εύχομαι τη νέα χρονιά να πάψουμε να συμβιβαζόμαστε και να κάνουμε τα θέλω μας πραγματικότητα. Μόνο έτσι το αστέρι μας θα συνεχίσει να λάμπει...