Όταν ήμουν παιδί

Θυμάμαι ακόμα τα παιδικά μου χρόνια. Μάλλον ήταν μια ιδέα από τα χρόνια όλων των γκέι. Μεγαλώνοντας στο δημοτικό φυσικά δεν είχα αίσθηση του τι είναι να είσαι γκέι. Τι είναι να γουστάρεις αγόρια. Και ακόμα περισσότερα μάλλον για το τι κάνουν τα αγόρια στα κορίτσια κτλ κτλ. Φυσικά δε μου άρεσε το ποδόσφαιρο και πάντα έπαιζα βόλλευ με τα κορίτσια (και κανένα άλλο αγόρι που απλά τύχαινε να παίζει μαζί μας). Στην 3η δημοτικού είχα ερωτευτεί τη Δήμητρα. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη αλλά μου άρεσε σαν κοπέλα και ήθελα να τα φτιάξω μαζί της... Λες και ήξερα τι ήθελα τότε... Μετά βέβαια έφυγε από το σχολείο μου αλλά και πάλι βρισκόμαστε στο φροντιστήριο των αγγλικών. Ήταν τότε που είπα και το πρώτο μου ψέμμα στα παιδιά από το σχολείο μου ότι τα είχαμε φτιάξει με τη Δήμητρα... Ήταν ψέμμα... Αλλά ήταν μόνο η αρχή... Όταν μπήκα στο γυμνάσιο(αθλητικό παρακαλώ), εξακολουθούσα μάλλον να μην ξέρω κάτι για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις, αλλά μάλλον κάτι καταλάβαινε ο κόσμος γύρω μου... Δεν μπορώ να θυμηθώ τι έφταιγε -μάλλον που ήμουν πιο χαριτωμένο παιδί από τα υπόλοιπα- αλλά ξέρω πως πολλά παιδιά με κορόιδευαν (sic), έλεγαν πως είμαι "αδερφάρα", "πούστης" και τα συναφή.
Και κάπου εκεί στη 2α γυμνασίου άρχισα και εγώ να νιώθω πως τελικά στα αγόρια έψαχνα αυτό που ήθελα και τα
σώματά τους ήταν που με ενδιέφεραν και δεν ήθελα να κάνω σεξ με κορίτσια όπως τα υπόλοιπα
αγόρια της ηλικίας μου. Παρόλα αυτά φυσικά δε μπορούσα να πω κάτι στη μικρή επαρχιακή πόλη
που μεγάλωσα και φυσικά δε μπορούσα να κάνω κάτι με κάποιο αγόρι... Τα χρόνια περνούσαν
και η κατάσταση κάπως βελτιωνόταν μιας και κατάφερα να κερδίσω το σεβασμό των φίλων μου βελτιωνόταν μιας και κατάφερα να κερδίσω το σεβασμό των φίλων μου επειδή ήμουν ο καλός μαθητής και το καλό παιδί. Έτσι στο λύκειο πλέον τα σχόλια είχαν καταλαγιάσει. Κανένας δεν έλεγε κάτι παρότι μπορεί να το σκεφτόταν.

Παρόλα αυτά εγώ το μόνο που ονειρευόμουν είναι να φύγω από αυτόν τον τόπο. Πνιγόμουν.
Δεν άντεχα να ζω μέσα σε ένα ψέμμα. Δεν άντεχα να μη μπορώ να είμαι εγώ. Και το κατάφερα... Έφυγα και ήρθα στην Αθήνα... Όπου κατάφερα να φτιάξω κάπως τη ζωή μου σε πιο στέρεες βάσεις και χωρίς ψέμματα...

Δεν ξέρω αν μου λείπει εκείνος ο παλιός μου εαυτός. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να γυρίσω πίσω και να αλλάξω κάποια πράγματα. Όπως να μη φοβάμαι να παραδεχτώ πως μ αρέσουν τα αγόρια και όχι τα κορίτσια με τα σιλικονάτα βυζιά. Όπως να μην έχω χάσει ώρες από τη ζωή μου βασανιζόμενος με το τι μου συμβαίνει. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία.

Και τώρα βασανίζομαι αλλά με άλλες έγνοιες. Μάλλον πιο σοβαρές. Σήμερα ο οργανισμός μου μάλλον έφτασε στα όριά του μάλλον. Ο γιατρός είχε πει να μην κουράζομαι. Δυστυχώς όλη τη βδομάδα έκανα ακριβώς το αντίθετο και σήμερα το βραδάκι ενώ είχα όρεξη και ετοιμαζόμουν να βγω έξω ένιωσα πως απλά δεν θα αντέξω και ξάπλωσα... Και ξύπνησα πριν λίγο... Δεν είδα όνειρο, ήταν ένας ύπνος στα κλεφτά... όπως η ζωή μου όλη...

Φοβάμαι

Όταν ο ήλιος ξημερώνει και μια μέρα ξεκινά οι άνθρωποι συνήθως έχουν συναισθήματα χαράς, λαχτάρας να αδράξουν τη νέα μέρα, μία αίσθηση πως σήμερα θα κάνουν κάτι το διαφορετικό, μία επιθυμία να βελτιώσουν το ότι τους συμβαίνει. Κάπως έτσι ξύπνησα και εγώ σήμερα. Και κάπως έτσι ήταν η μέρα μου. Συνηθισμένη αλλά με όλα αυτά τα συναισθήματα να κυβερνούν κάθε μου βήμα. Στο δρόμο, στη δουλειά, στον καφέ, στο τηλέφωνο...

Είμαι χαρούμενος που τώρα το καλοκαίρι η μέρα είναι μεγάλη. Γιατί υπάρχει περισσότερο φως. Φοβάμαι το σκοτάδι. Φοβάμαι τη νύχτα. Γιατί μένω σπίτι μόνος και με πνίγουν οι σκέψεις. Πολλά βράδια με καταβάλλει η κούραση. Δεν ξέρω αν είναι από αυτό που έχω μέσα μου και με τρώει ή απλά ότι έκανα τόσα πολλά που δεν άντεξα περισσότερα.

Είναι φορές που ξαπλώνω να ηρεμήσω και νιώθω πως είμαι έτοιμος να φύγω. Δεν ξέρω αν θέλω να φύγω. Το μόνο που ξέρω είναι πως φοβάμαι να είμαι μόνος μου. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω αυτά που έρχονται μόνος μου... Δεν είναι ότι δεν έχω ανθρώπους γύρω μου, αλλά κανείς δεν ξέρει την αλήθεια για μένα και κανείς δε θέλω να τη μάθει... Δε μου αρέσει να με λυπούνται... Όλοι με ξέρουν για χαρούμενο παιδί και με αυτή την αίσθηση θέλω να με θυμούνται.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως όλα είναι μάταια. Ακόμα και όταν δεν ήξερα τι μου συμβαίνει, ένιωθα κάποιες στιγμές ότι ζούμε,δουλεύουμε,στενοχωριόμαστε για πράγματα που μετά από λίγο δε θυμόμαστε, στενοχωριόμαστε ενώ είμαστε απλοί άνθρωποι που κάπως-κάπου-κάποτε θα φύγουμε.. όπως όλοι.

Δεν ξέρω τι φοβάμαι περισσότερο. Ότι θα φύγω? Ότι θα φύγω χωρίς να έχω πραγματοποιήσει αυτά που ήθελα? Ότι θα φύγω χωρίς να ξέρω ότι κάποιος έχει κλάψει για μένα? Ξέρω μόνο πως ο φόβος με πνίγει...όπως τότε που ήμουν παιδί και φοβόμουν και φώναζα στη μαμά μου να πάω στο κρεβάτι της...

Πρόλογος

Δεν ξέρω τι με κάνει να ξεκινήσω αυτό το blog. Το ότι πριν μερικές μέρες έμαθα πως "έχω κάτι μέσα μου που σιγά,σιγά με σκοτώνει" είναι μια αιτία. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί υπάρχουν πράγματα που πρέπει να πω. Πράγματα που ίσως δεν προλάβω να πω σε κανέναν. Πράγματα που θέλω να ακουστούν. Όποιος ακούσει, ας τα μεταφέρει. Εγώ δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...

Είμαι γκέι, είμαι 23, θα θελα να με λένε Στέφανο, και κανείς δεν ξέρει πως μου απομένουν μερικοί μήνες (χρόνια?μέρες?) ζωής και θα θελα να σας πω την ιστορία μου.