Η ώρα πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 10 όταν για πολλοστή φορά περίμενα στη γνωστή καρέκλα έξω από το γνώριμο πια γραφείο. Κοιτούσα τους περαστικούς, αρρώστους, νοσοκόμους και άλλους υπαλλήλους. Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες φορές που πήγαινα στο γιατρό. Σαν μικρό παιδί. Στον παιδίατρο. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Και ο χρόνος περνούσε. Δεν ήθελα να ξέρω τι ώρα είναι. Δεν ήθελα να ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον. Παρότι το έχω συνηθίσει να περιμένω το γιατρό να φέρει τα αποτελέσματα, κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Ο γνωστός κόμπος στο στομάχι, το γνωστό αίσθημα του άγχους, ένα παγωμένο βλέμμα και να μαι πάλι να κοιτάω τον κόσμο που πηγαινοερχόταν.Τα αποτελέσματα ήταν καλά. Ξέρετε... Κάποιοι ιατρικοί όροι, ένα μπέρδεμα, ένα χαμόγελο του γιατρού, ένα παίξιμο με τα γυαλιά του όπως πάντα, ένα συγκαταβατικό βλέμμα. Ήταν πλέον προβλέψιμος... Και όμως, μετά τα "καλά νέα" είχε να πει και τα κλασσικά. Πως χρειάζονται εξετάσεις, τομογραφίες και τα λοιπά... Τον κοιτούσα σαν χαμένος, σαν από άλλο πλανήτη. Ήξερε τι σκέφτομαι. Ήξερε πως αντιμετωπίζω το όλο θέμα με μια απάθεια...
Έφυγα για άλλη μια φορά χαζεύοντας τον κόσμο που περίμενε. Κάθε φορά όμως όλο και πιο αποδυναμωμένος. Κάθε φορά όλο και πιο κενός. Κενός γιατί δεν ήξερα πότε θα είναι η επόμενη φορά και τι θα έχει συμβεί ως τότε.
Είναι άσχημο να μη μπορείς να κάνεις όνειρα...
