Σταματώ..

Κάποιες καταστάσεις και κάποιες σκέψεις με οδήγησαν στην απόφαση να σταματήσω να γράφω στο ιστολόγιο αυτό. Ξέρω πως κάποιοι χεστήκατε, κάποιοι ίσως και να προβληματιστείτε για 1 δευτερόλεπτο, κάποιοι ίσως παραπάνω. Παρόλα αυτά νιώθω πως δε μπορώ να γράψω πια. Είτε νιώθω εκτεθειμένος, είτε κουρασμένος, είτε απλά θέλω να κάνω άλλα πράγματα..

Σας φιλώ γλυκά

Στέφανος

Πάσχα : Όχι παρακαλώ

Περπατάω στα μέρη που περπατούσα μικρός. Στα μέρη που περπατούσα μαζί του. Στα μέρη που πέρασα κάποιες από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου. Ήταν όντως ή εγώ τις βλέπω έτσι; Πολλά από τα μέρη που συχνάζαμε έχουν αλλάξει. Δεν ξέρω που πας πια. Ποια είναι τα στέκια σου. Ίσως μέσα στην τραγικότητά μου, περπατώ και σκέφτομαι μήπως σε πετύχω τυχαία, όπως συμβαίνει στις ταινίες, μα μόνο στις ταινίες. Χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά. Ανησυχεί τώρα περισσότερο για το αν είμαι καλά. Κατά βάθος μ αρέσει που υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για μένα χωρίς να με ρωτάει τι έχω και γιατί. Και όμως είναι αυτή που καταλαβαίνει τα πάντα για μένα. Βλέπει πως στα μάτια μου δεν υπάρχει πια αυτή η λάμψη. Ξέρει πως κάτι μου λείπει μόνο που δε μπορεί να ρωτήσει, να μάθει γιαυτό. Να σας πω την αλήθεια, ούτε εγώ ξέρω τι είναι αυτό.. Συνήθως, η ώρα αυτή είναι ώρα γιορτής. Όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι μαζεύονται στα σπιτάκια τους και ετοιμάζονται να πάνε στην εκκλησία, κάνοντας τα τετριμμένα των ημερών -τρώγοντας μαγειρίτσες, τσουγκρίζοντας αυγά και άλλα ηλίθια έθιμα. Ναι. Δε μ αρέσουν οι γιορτές. Μου άρεσαν μόνο όταν θα έβλεπα τον Θ. Πλέον δεν έχω κανένα λόγο να χαίρομαι οπότε επιστρέφω απλά στην προηγούμενη κατάθλιψη. Το έχουμε και σαν οικογένεια. Δεν είμαστε από αυτούς που σμίγουν με τα τεράστια σόγια. Εγώ, η μαμά, ο μπαμπάς και ο αδελφός (που φέτος λείπει). Και έτσι εγώ γράφω στον υπολογιστή και οι γονείς μου κάθονται στην τηλεόραση. Δεν τους έχω πει ακόμα πως δε θα πάω μαζί τους στην Ανάσταση. Η μαμά θα στενοχωρηθεί..
Α, μου γνώρισαν ένα παιδί. Δεν ξέρω τι θέλει. Δεν ξέρω που το πάμε και αν θα πάει κάπου...

Somebody tell me...

...why i'm on my own

if there's a soulmate

for everyone

Επιστροφή

Είναι δύσκολο να επιστρέφεις. Πόσο μάλλον όταν έμαθες να ζεις κάπως αλλιώς. Πόσο μάλλον όταν έχεις εκτεθεί στα μάτια κάποιων και πλέον θα σε βλέπουν διαφορετικά. Είναι δύσκολο να πρέπει να προσπαθείς να κάνεις τα ίδια συμβατικά καθημερινά πράγματα όταν νιώθεις ότι δε μπορείς ξανά να είσαι ο ίδιος.

Έτσι νιώθω και εγώ. Νιώθω ότι έχασα αυτό που είχα μόνο εγώ. Νιώθω πως πλέον όλοι μπορούν να δουν μέσα μου. Ποτέ δε μου άρεσε οι άλλοι να ξέρουν τα πάντα για μένα. Κρίμα. Θα πρέπει να βρω κάτι άλλο τώρα.

Το να είσαι ξαπλωμένος χωρίς να ξέρεις τι γίνεται και από τη μία στιγμή στην άλλη να ξυπνάς και να προσπαθείς να εξηγήσεις στους άλλους και στον εαυτό σου είναι δύσκολο. Ευτυχώς κάποια φορά αυτοί οι άλλοι στο κάνουν πιο εύκολο μιας και καταλαβαίνουν και αποδέχονται τα πράγματα πιο γρήγορα απόσο θα περίμενες. Οπότε δεν έχεις παρά να προχωρήσεις μπροστά.

Τι άλλαξε τόσον καιρό; Τίποτα μάλλον.

Όταν το κεφάλι μου πάει να σπάσει

Είναι και αυτό ένα βράδυ από εκείνα. Το κεφάλι μου πονάει απίστευτα. Το νιώθω να θέλει να εκραγεί. Ότι και αν παίρνω δε μου κάνει τίποτα. Τηλεφωνώ στο γιατρό. Μου λέει πως είναι φυσιολογικό και να μην πανικοβάλλομαι. Κλείνω το τηλέφωνο. Ξαπλώνω στον καναπέ μου και προσπαθώ να ξεχάσω πως πονάω. Σκέφτομαι μήπως έκανα καμία βλακεία με τα χάπια και μπέρδεψα τις ώρες. Όχι. Όλα είναι σωστά. Μπαίνω στη μπανιέρα. Είμαι γυμνός. Και όμως το κεφάλι μου συνεχίζει να πονά. Σηκώνω το λαιμό μου και το κρατάω με δύναμη αλλά συνεχίζει να με πονάει. Σαπουνίζομαι να καθαριστώ. Νιώθω πως είμαι μολυσμένος. Τραβάω μαλακία για να εκτονωθώ. Δεν την ευχαριστιέμαι γιατί πονάει το κεφάλι μου. Είμαι εξαντλημένος. Το κορμί μου δεν με υπακούει. Πέφτω. Χάνω τις αισθήσεις μου για μερικά δευτερόλεπτα. Ξυπνάω και βρίσκομαι πεσμένος στη μπανιέρα. Δε σηκώνομαι. Το νερό πέφτει πάνω μου και με κάνει να νιώθω καλύτερα. Σηκώνομαι και βγαίνω. Το νεό τρέχει ακόμα. Και εγώ κάθομαι εκεί ανήμπορος.

Αυτή η πόλη

Πολλές φορές μια κυριακάτικη βόλτα στο Θησείο σε ηρεμεί.
Παρότι έχει πολύ κόσμο, νιώθεις ωραία γιατί το μάτι σου παίζει, αλλάζει παραστάσεις.
Έχεις καλή παρέα και πίνεις το καφεδάκι σου, που αλλιώς θα έπινες μόνος σπίτι σου.
Παρέα που δε χρειάζεται να τους πεις κάτι παραπάνω για σένα, που δεν ξέρουν.
Όταν μέρος της παρέας σου βγάζει και κάτι παραπάνω (παρότι str8) είναι καλύτερα(?).
Κάνεις τη βόλτα στον κλασσικό πεζόδρομο.
Χαζεύεις τον παπατζή που προσπαθεί να σε εξαπατήσει.
Τους κάθε είδους οικονομικούς μετανάστες που πουλάνε οτιδήποτε φαντάζεσαι.
Ψάχνεις να βρεις γνωστές φυσιογνωμίες.
Και κάπως έτσι, θέλεις να αρχίσεις να χορεύεις γιατί καταλαβαίνεις πως είσαι καλά.

Τα 7 θανάσιμα ελαττώματά μου

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί blogoπαίχνδιο από τον Hfaistiwnas

Προσπάθησα να πάρω και αντικειμενικές απόψεις αλλά μάλλον εμείς είμαστε τελικά που ξέρουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

1. επιφανειακός : σε κάποια συναισθήματα. ίσως έχει να κάνει με το ότι βαριέμαι εύκολα.
2. ακατάστατος : άμα δείτε το γραφείο μου...
3. εγωκεντρικός : μ αρέσει να είμαι το επίκεντρο.
4. απαθής : σε κάποιες περιπτώσεις.
5. ζηλιάρης : ζηλεύω πολύ κόσμο γύρω μου για αυτό που είναι, για αυτά που έχουν και εγώ δεν έχω
6. άπληστος : θέλω πάντα περισσότερα.
7. εσωστρεφής : ποτέ δεν εξωτερικεύω τις μύχιες σκέψεις μου απόλυτα σε κάποιον

Πάρτε και τα best scenes από την ομώνυμη ταινία :